I Shot The Sheriff!! Dat is de titel die je meteen te binnen schiet bij de eerste tonen van Further On Down The Road, het door Taj Mahal geschreven openingsnummer van Old Sock, de nieuwe plaat van Eric Clapton.

Het is precies datzelfde, lome rock-reggae-ritme als Clapton in de zomer van 1974 toepaste in zijn versie van Bob Marley’s inmiddels legendarische nummer als nu klinkt terwijl ‘Slowhand’ zingt:

Further On Down The Road Baby, You Will Accompany Me

Dat reggaeritme keert ook weer terug in Till Your Well Runs Dry. Niet vreemd, want dat is een cover van die andere inmiddels overleden ex-Wailer, Peter Tosh.

Zo trendsettend als 461 Ocean Boulevard, het album met IShot The Sheriff, is Old Sock niet. Dat album zorgde er, dankzij die smaakmakende cover door een beroemde ster,  zo’n beetje voor dat Bob Marley definitief doorbrak in Europa. Ook andere topnamen (The Stones) stortten zich daarna op de muziek van Jamaica.

Op zijn nieuwe plaat moeten ‘Claptomanen’ niet op zoek naar de passie van een Layla, of zelfs maar van een Forever Man. In slechts twee tracks laat ‘God’ (dat was nog voor ‘Slowhand’ zijn andere bijnaam) zijn snaren gieren. Op de andere tien songs doet Eric het rustig aan. Alleen, of met een gast. Naast Taj Mahall geven JJ Cale, Chaka Khan, Paul McCartney en Steve Winwood elk in één nummer acte de presence. De vaste band bevat ‘cracks’ als Willie Weeks, Steve Gadd, Chris Stainton en Jim Keltner.

Op zijn nieuwe plaat is Clapton diep in de diverse ‘songbooks’ gedoken. Zijn versies van Leadbelly’s klassieker Goodnight Irene en Our Love Is Here To Stay (George en Ira Gerschwin) zijn daar het bewijs van. Het van onder meer Louis Armstrong, Count Basie en  Frank Sinatra bekende All Of Me (‘Why not take all of me?’) brengt Eric samen met Paul McCartney (staande bas en tweede stem) op een manier die meer wegheeft van Paul’s langdurige passie voor musical en American Songbook dan met de bluesroots waarmee Clapton ooit bekend werd. Maar hoe dan ook, Clapton brengt het wat bedaagdere repertoire een stuk overtuigender dan generatiegenoot Rod Stewart. Al was het maar omdat Clapton het afwisselt met repertoire dat meer van zijn stem en gitaarspel vergt. Our Love Is Here To Stay (Otis Redding) op dit album bijvoorbeeld.

Born To Lose begon in 1943 als countrysong, tot het twee decennia Later werd opgepikt door Ray Charles. Bluesman pur sang, die als echte crossover-artiest weleens een plaat wilde maken met countrysongs. Dan zou je verwachten dat Clapton het nummer weer terughaalt naar de blues, maar hij houdt zich redelijk aan de Ray Charles-versie.

Een redelijk recente cover is dan weer Still Got The Blues van Gary Moore. Moore handhaaft het blues-arrangement, maar in plaats van volledig los te gaan op de sologitaar, kiest hij voor een combinatie van orgel (door Steve Winwood), akoestische gitaar en uiteindelijk toch die verwachte elektrische solo. Eric kan het nog!

‘Ouwe sok’ Clapton (op 30 maart blaast hij 68 kaarsen uit) heeft met dit album geen vernieuwende plaat afgeleverd, maar dat is wellicht ook teveel gevraagd. Dat alles het nog doet en dat Eric er regelmatig nog in slaagt een acceptabel werkstuk af te leveren, mag na een leven waarin zware verslavingen (eerst drugs, daarna drank in de seventies) en diep persoonlijk leed (zoontje valt uit een wolkenkrabber) hun sporen hebben getrokken, sowieso een wonder heten.

Tracklisting Old Sock:

Further On Down The Road
Angel
The Folks Who Live On The Hill
Gotta Get Over
Till Your Well Runs Dry
All Of me
Born To Lose
Still Got The Blues
Goodnight Irene
Your One And Only Man
Every Little Thing
Our Love Is Here To Stay