Rush, een van de allerbeste bands van de planeet is er niet meer. Na het overlijden van Neil Peart kwamen Alex Lifeson en Geddy Lee tot de conclusie dat er geen toekomst meer was voor de band zonder hun maatje, topdrummer en top-tekstschrijver van bijna het eerste uur. En, laat dat helder zijn, het debuut van Envy Of None bevestigt dat. Zoek je elementen van Rush in de muziek omdat dit de nieuwe band van Alex Lifeson is, stop dan maar. Verwacht je vergelijkingen in deze recensie? Je zult ze evenmin vinden.

Envy Of None levert hun eersteling af met dit gelijknamig album. Elf nummers in de reguliere versie en er is er ook een met extra nummers. Centraal op het album staat de stem van zangeres Maiah Winne en die stem heeft wel iets bijzonders. De productie van het album en daar binnen vooral de effecten op de stem van Maiah, het dubbelen ervan, het soms wat omfloerst laten klinken, dat doet feitelijk af aan hoe kristalhelder mooi haar stem feitelijk is. Ah, misschien is het ook een kwestie van wennen aan de sound van het album. Maar luister je naar opnames van haar stem buiten het album, dan komt die zonder studio-effecten mooier nog over, zoals de video hier onder illustreert.

Een zangeres met een mooie stem die al een naam voor zich zelf maakte, die ook acteert en die naast het zingen ook bepaald verdienstelijk meerdere instrumenten bespeelt, waaronder de banjo. Ze won de mogelijkheid om in gesprek te komen met Andy Curran, ooit van rockers Coney Hatch. En in plaats van genoegen te nemen met een enkele mentorzoomsessie, stelde ze voor om samen nummers te schrijven. Onverwacht voor Andy, een geslaagde poging van Maiah want dat leidde tot het een, wat weer tot het ander leidde. Toen Maiah en Andy samen de basis voor een nummer hadden gemaakt, Shadow, benaderde Andy zijn maatje Alex die erg onder de indruk was van wat hij hoorde. Of ie misschien geïnteresseerd was hier gitaar bij op te nemen. En met samenwerking met een andere vriend van Andy, Alfio Annibalini, producer, engineer en toevallig ook nog eens een multi-instrumentalist die gitaar en toetsen speelt, vielen de stukken op hun plaats. Geen vooropgezet idee om een band te vormen, het kwam zoals het kwam. Mooi! Wat dat aangaat, voor het nummer uit de clip benaderde Maiah Alex; hij speelt er dus ook op mee.

De muzikale ideeën waren divers en zijn terecht gekomen op een even zeer divers album. De twee veteranen waakten er allebei voor dat ze niets schreven dat een directe link zou betekenen met het verleden. Waar je normaal gesproken misschien wel een eenvoudigweg ingeplugde gitaar zou verwachten, gaan je oren nu tevergeefs op zoek. Nou ja, niet overal tevergeefs, soms hoor je Alex nadrukkelijk met gitaar in de hand. Maar bedenk je ook dat er achter stukjes die misschien wel toetsen lijken, zomaar het handwerk van Lerxst kan schuilen. Luister bijvoorbeeld eens naar het intro van Look Inside, dat kleine syncopische stuk aan het begin, dat is Alex.

Afwisselend. Speels. De nummers nemen je mee. Met centraal de stem van Maiah. Luister, zeker ook Rushfans, onbevangen én sta open voor wat Alex hier heeft willen brengen in dit nieuwe muzikale hoofdstuk van zijn bestaan. Laat eventuele negatieve gedachten gerust varen: Alex verkoopt de komende maand ook een aantal van zijn iconische gitaren die je kent van opnames met Rush. Dit is dus echt waar Alex voor staat en waar hij zijn hart ook in volgt. Net zoals je destijds naar Victor, Alex’s eerste (en enige) solo album luisterde, is het goed om ook hier gewoon eens voor te gaan zitten. En, meerdere luisterbeurten verder, jezelf de vraag te stellen wat je van het album vindt. Het album opent in een fijne jaren Achtig-stijl bijna, met Never Said I Love You, met mooi pompende bas, synthesizer- en gitaaraccenten en de stem van Maiah. Het nummer heeft een fijn wave-achtige beleving, roept hier en daar een parallel op met A Forest (jawel, dat ene nummer) maar heeft heel nadrukkelijk zijn eigen karakter. Fijne klanken en het nummer blijft aangenaam hangen. Mooi hoe de gitaar van Alex er op het laatst nog even doorheen klinkt.

Shadow klinkt bijna mystiek en wordt ook weer gedragen door Maiah’s stem. Ja, het is gewoonweg zo dat het album aardig blijft hangen als je het meerdere keren hebt gehoord en dit is wel een fijne bijdrage aan het totale plaatje. Look Inside klinkt donkerder dan de twee eerdere nummers, is tegelijk wat meer etherisch, dromeriger. De muziek herbergt de donkere kant, het dromerige zit in de zangpartijen van Maiah. Het nummer blijft compact maar is met zijn 4 minuten en 44 secondes wel het een na langste nummer van het album.

Liar kun je je zo voorstellen als thema-muziek bij een nieuwe Netflix-serie. Dan toch maar zo’n Scandinavische thriller of een mooie Britse verfilming van een boek van Harlan Coben. Het was het eerste nummer dat het gezelschap uitbracht en het is gewoonweg genieten van de eerste tot de laatste noot. Aanzwellende keys, het logge tempo, de er onder liggende riffs, het maakt het nummer af.

Spy House brengt de gitaar nadrukkelijk in het geluidsbeeld, maar hoewel de riff er wordt neergelegd, is het de riff die veel meer als een loop wordt ingezet, in plaats van sec als een gitaarriff die alles snoeihard bepaalt en doorsnijdt. Het is een experimenteel nummer dat wel nog extra open bloeit als er een gitaarsolo zich voegt bij het geluid. Niet gek als je hierbij weer denkt aan Victor. Fijn nummer! Eerder al door Alex als instrumental uitgebracht en nu een nieuw leven gegeven met de zang van Mariah. Trefzeker. Het lome ritme is de ultieme basis voor het nummer en de klanktapijten van de band maken het af. Als er een nummer was dat zou moeten aansluiten op Spy House dan is het het pompende en bezwerende Dogs Life: qua flow sluiten ze goed op elkaar aan.

Kabul Blues werd ook al eerder door Alex uitgebracht. Toen geheel als instrumental en net als Spy House nu met zang van Maiah. Een muzikale trip om heerlijk bij weg te dromen: hoe mooi zijn de stem van Maiah en Alex hier in balans. Erg fraai! Old Strings, hoe is het mogelijk, laat de stem van Maiah alweer dwalen over de muziek en slaagt daar wonderwel in. De subtiliteit van zowel gitaar als stem maken hier een zeer mooie combinatie van. Hoe zo’n moment ontstaat dat Maiah vroeg aan Andy om meer dan het zijn van mentor maar ook nummers samen te schrijven, dat is zo’n mysterie waar je alleen maar naar kunt gissen, maar wat een mooie nummers zijn eruit de samenwerking voortgekomen. Dit is in alle subtiliteit en ogenschijnlijke popsensitiviteit wel een erg mooi nummer.

The beat goes on. Dat is de beleving die Dumb met zijn bijna dansbare beat oproept. Verdorie, wat is toch ook hier het gitaarspel weer mooi. Luister en geniet van dat spel. Er is zoveel te beleven op het album, het is zeer divers en het is simpelweg genieten. Enemy haalt in donkerte nog eens een keer alles onder uit de kan en we zitten weer in een heel ander cinematografisch beeld. De band heeft een afwisselend album gemaakt dat vooral staat voor de draad oppakken en doorgaan, ontdekken, genieten en weten dat wat er was, goed was, tegelijkertijd ook toen was. Het sluitstuk van het album is nog even een moment van overpeinzing, misschien wel van loslaten, het erg mooie Western Sunset waarvoor de inspiratie kwam bij een bezoek aan Neil, toen hij al ziek was. Zoals Alex het zei, het eindige van een ondergaande zon, dat was voor hem een beeld dat hem in die periode vooral bij bleef. Het is een erg mooi slot aan een album dat zich keer op keer opnieuw laat ontdekken en waar veel moois op te vinden is. Elf pareltjes van nummers die mogelijk met langer rijping nog fraaier blijken te zijn, maar die met elkaar al een meer dan fraaie staalkaart brengen van wat Maiah en haar mannen muzikaal vermogen. Fijn album!