×

Recensie

Metal

29 maart 2019

Endon

Boy Meets Girl

Geschreven door: Leon Pouwels

Uitgebracht door: Thrill Jockey

Boy Meets Girl Endon Metal 3 Endon – Boy Meets Girl Written in Music https://writteninmusic.com

Het excuus dat je de Japanse taal niet beheerst, en dat daardoor Boy Meets Girl lastig te luisteren is, kan niet als argument gebruikt worden. Dit overschrijdt alle barrières op dat vlak. Hiermee worden niet de schoolboeken van onschuldige kinderen volgeschreven. Endon functioneert op een totaal ander niveau. Taichi Nagura is geen lief klein Pokémon schepsel maar een geluidstovenaar. Wat hij met zijn stem bereikt is een bovennatuurlijke zeldzame gave. En dat is maar goed ook, de wereld is niet klaar voor deze vocale overmeestering, waarin hij alle mogelijkheden tot vernietigende aanvallen inzet. Nagura schreeuwt, krijst, brult van zich af op een wijze waarvan de gemiddelde black metal zanger zich afvraagt of het ook wat minder kan. De Japanners staan er om bekend de grenzen op te zoeken, getuige de vreemde spellen die ze op televisie voorschotelen, ook op muzikaal gebied ligt dit op een ander level.

Genoeg over de zang gesproken. De muziek heeft een mooie duistere dreiging. Het Boy Meets Girl titelstuk leunt met zijn baspartijen zelfs tegen logge grunge aan. De versnelling zet zich vervolgens bij het hardcore punk getinte Heart Shaped Brain in, waarbij er zelfs freaky jazz uitbarstingen ruimte is. De noise Born Again explosie jaagt als overstuurde kamikaze piloten over je heen, om in kerkklokken achtige drones te vervallen. Tegen verwachting in is er in het half uur nog plek voor een tien minuten durende track. Het Doubts as a Source beginstuk heeft zelfs een swingend funkmetal intro. Nagura verstoort met demonisch yoga gehijg de boel onaangenaam, waarbij je jezelf afvraagt of hij in deze toestand het einde van de song haalt. Dit staat in contrast tot de in verhouding zware en rustige muzikale omlijsting, welke steeds meer richting de onaardse doommetal afzwakken. Onheilspellend wordt je in de draaikolk van vermorzelend industrieel drijfzand weggezogen. Dat de Japanners wel degelijk tot iets in staat zijn bewijzen ze met het gemak waarmee er tussen verschillende stijlen geswitcht wordt. Het oorverdovende effect roepen ze dus vooral vocaal op. Jankend werkt Nagura zich ook hier door de passages heen. Dat ze het zelfs met een aangenaam bijna klassiek eindstuk afronden is wonderbaarlijk.

De kerkklokken zijn nog sterker in het vet groovende Love Amnesia aanwezig. Doordrenkt met een kindermuziekdoosje melodietje laten deze brute geweldenaren zich van hun meest toegankelijk kant zien. Dat hiervoor ergens ver weggestopt een jaren zeventig hardrock basis is misbruikt, zou niet geheel onwaarschijnlijk zijn. Ze ondernemen een poging om deze totaal de vernieling in te helpen, al lukt dat niet helemaal. Er blijft genoeg menselijks overeind staan. Ook bij Final Act Out mankeert er weinig aan het muzikale gehoor van de veelzijdige muzikanten. Die van mij moet zich door de opgelegde standje teveel pijngrens heenwerken, het zal ze weinig interesseren. Uiteindelijk wordt je door het heus dansbare mysterieuze Red Shoes beloond, waarin zich zelfs aangename luchtige aanwaaiende stoner rock invloeden verbergen. Stoffig en met modderige riffs zorgt het voor een aangename verrassing. Dat dit weer net zo gemakkelijk door het zwaar overspannen Not For You de kop ingedrukt wordt is niet meer zo vreemd. Als ze zichzelf als immigranten die begin jaren negentig in Seattle zijn beland presenteren, dan klinkt het zelfs nog geloofwaardig. De gitaarsound uit deze periode hoor je absoluut terug. Vergeet de zang, daar kan nog met een flinke moersleutel tot iets aangenaams aan gewerkt worden, en er blijft een prima album voor de geoefende luisteraar over.



  1. Boy Meets Girl
  2. Heart Shaped Brain
  3. Born Again
  4. Doubts As a Source
  5. Love Amnesia
  6. Final Acting Out
  7. Red Shoes
  8. Not for You