Het leven flitst in opgevoerde snelheden aan je voorbij. Afgezonderd van de maatschappij, verdwaal je in nieuwe opbloeiende emoties. Het schitterende hoopvolle lichtpuntje in de verte komt steeds langzamer dichterbij. Bij tastbare toenadering dooft deze echter, en verdwijnt in de zwarte leegte van het niets. Het zijn de herinneringen die Emma Tricca aan de vakanties met haar vader memoreren, als ze in zijn witte fiat door de Alpen de hoogtes trotseren en diepe dalen bestrijden, en samen zielsgelukkig de duistere tunnels ontdekken. Als enig kind van gescheiden ouders is ze een echt papa’s kindje, waarmee ze begrijpelijk tevens een goede vriendschappelijke verstandhouding heeft. De koude winter van 2018 voelt nog killer aan als haar vader een paar maanden na de St. Peter releasedatum overlijdt. Deze indringende gebeurtenis heeft invloed op haar stemgeluid, door zijn sterven ontwaakt er diep van binnen een ongekende verouderde jazzstem.

Eenzaam verdwalend rijdt Emma Tricca in de duistere doodlopende doorgangen van haar innerlijke ziel rond. Tijdens deze roadtrip pikt ze onderweg als medepassagiers de van Sonic Youth bekende drummer Steve Shelley, Dream Syndicate-gitarist Jason Victor en bassist Pete Galub op. Vertrouwd reisgezelschap waarmee ze ook al aan haar vorige St. Peter plaat werkt. Simon Raymonde sluit als kaartlezende bijrijder aan, en stippelt de lijnen op zijn Bella Union label verder uit. Hij bevrijdt het dromerige beklemmende ontdekkingslandschap van alle vervelende ongemakken waarna er op Aspirin Sun een sereen heldere opruimende basis overblijft.

Ze koppelt haar onrustige dromen aan het verdriet en verlies, en documenteert deze in de ontwakende ochtenden. Emma Tricca dicht zich door de ellende heen en vertrekt met dit schetsdagboek naar de studio van Steve Shelley in New York. Na een tijdelijke pandemie tussenstop en bezinningsperiode in thuisbasis Londen keert ze terug en gaat ze met het eerder genoemde drietal aan de slag. Daar krijgt ze alle rust en mogelijkheden om Aspirin Sun verder uit te werken. Het gejaagde Through the Poet’s Eyes transformeert ze tot het ultieme stadsfolk lied. Een unieke uitzondering op Aspirin Sun, verder is het kenmerkende mystieke aspect naar de achtergrond verdrongen. De rondcirculerende Space and Time minstreelsong archiveert verloren momenten en verspilde tijd met huilende blazers en agressieve gitaarescapades.

De verstilde Devotion gospelopenbaring, legt alle wegen naar het binnenste van haar hart bloot. Eenvoudig, doeltreffend, klein, puur en kwetsbaar. Het sobere toetsenwerk drapeert er warmlevendige aurakleuren overheen. Toch opent de beeldende Christodora House psychedelica echt alle deurtjes naar haar ziel. Het zijn kleine portretschilderingen van de inwoners, verscholen achter de bakstenen muren, onzichtbaar voor de buitenwereld. Ze heeft hoe dan ook een emotionele binding met dit oude New Yorkse flatgebouw, een oudoom vereeuwigd deze kolossale lelijke reus ooit jaren geleden op een schilderdoek. Een prachtige zijtak van haar stevige gegronde familiestamboom. De elegantie van de klassieke hallucinerende Rubens’ House schoonheidsbehandeling staat daar weer kaarsrecht tegenover.

Het is onmogelijk om de hele tijd je adem in te houden, het vrolijk gestemde King Blixa laat het bloed weer door de aders stromen, en is een heerlijk ontspannen tussenstuk. En toch doet het afbreuk aan de sfeerbeleving. De herfst symboliseert het definitieve afscheid en krijgt op Aspirin Sun een vruchtbare voedingsbodem, waaronder het nieuwe leven geduldig afwacht. De vurige Indian Summer begeerte in het opzwepende Autumn’s Fiery Tongue en het dromerig verlichtende Leaves, waarbij klanken teder neerdalen en de aarde kussen. Twee uiterste tegenpolen die elkaar in hetzelfde seizoen treffen, en vol passie naar elkaar toegroeien. Aspirin Sun is een persoonlijke verwerkingsplaats zonder dromerige mijmeringen, maar met feitelijk realiteitsbesef, waarbij de liefde voor haar vader op de voorgrond staat.