Een debuutplaat maken nadat je met een handvol EP’s de spanning wel heel erg hebt opgevoerd lijkt me een heftige klus. Maar zo blijkt, niet voor de Britse multi-instrumentaliste Emma-Jean Thackray. Haar debuutplaat Yellow is een uitbundige en overweldigende jazzplaat die tot de beste debuten van de Britse jazzgolf van de laatste jaren gerekend kan en mag worden.

Toen in 2016 de Walrus EP van Emma-Jean Thackray uitkwam was dat in haar thuisland gelijk een regelrecht sensatie en terecht. Het talent spatte uit de groeven. Ondanks de opwinding besloot Thackray de rust te bewaren en haar eigen koers te blijven varen en via haar eigen Movementt Records haar werk uit te laten brengen.

Een erg mooi tussendoortje was de door Night Dreamer uitgebrachte Um Yang 음 양 EP die werd opgenomen in de Haarlemse Artone studio’s als onderdeel van hun direct-to-vinyl project.

Met Yellow maakt Thackray nu eindelijk haar albumdebuut. Een plaat zowel geïnspireerd door de Amerikaanse jaren zeventig jazz en hun glansvolle producties als door de multiculturele Londense jazzscene waar ze haar muzikale vorm vond. En het is zo’n album geworden waarvan je gehoopt had dat ze het in zich had.

Thackray is een multi-talent dat niet alleen verschillende instrumenten speelt, met trompet, gitaar en toetsen als haar meest prominente, maar ook haar eigen composities schrijft en arrangeert en zelfs (mede)produceert. Daarnaast ook nog een fraaie stem heeft en als DJ de techno en house induikt. Het is geen verrassing dus dat ze met Yellow het muzikale avontuur zoekt.

Albumopener Mercury zet gelijk de toon. Het is een lekker vrije instrumentale compositie vol improvisatie en fijn soleerwerk. Opvolgtrack Say Something krijgt dan gelijk weer een lekker straffe beat mee en klinkt zo aanstekelijk als mogelijk. Opvallend dat het arrangement dan weer richting de broken beat scene buigen zoals die eind jaren negentig, begin de nieuwe eeuw in Londen, opdook met bands als 4Hero en Bugz in the Attic.

About That is dan weer vrije jazz met lekker trompetspel van Thackray en een overheerlijke groove daaronder. Venus duikt dan echt de rijk klinkende Amerikaanse jaren zeventig jazz van muzikanten als George Duke en consorten in. Geweldig spel met natuurlijk die door hiphop geïnspireerde bas, drums en keyboardsound. Geweldig gezongen door Thackray ook. Geweldige track met zo’n opzweep die de Londense jazz zo urgent maakt en met wederom strijkers als uit de broken beat scene. Green Funk is dan weer precies wat de titel aangeeft: partyfunk excellence.

Third Eye, vol groove en rijke strijkers, is dan weer zo’n parel die zich met elke luisterbeurt grootser openbaart. De door spiritual jazz geïnspireerde spoken word van May There Be Peace blijkt dan de opmaat van het overweldigende door souljazz gedreven Sun. Wat een verrukkelijke track is ook dat weer. Tijdloze souljazz die elke muzikale generatie weer glansrijk mag opkomen als het aan mij ligt.

Het wat lome en door heerlijke atmosferische keyboards gedreven Golden Green krijgt van Thackray een fantastisch atmosferische trompetsound mee. Het daarop volgende Spectre had in een eerlijke muziekwereld natuurlijk gelijk al aandacht moeten treken en volop op de radio te horen moeten zijn, iedereen in beweging moeten zetten. Eén van de beste songs van het jaar. Heerlijk opbouw met een coole groove en een fraai arrangement met rijke strijkers.

Rahu Keta heeft een groove en zang die elke concertzaal in extase zal gaan brengen. Souljazz in optima forma met fantastisch spelende muzikanten en lekker vrije zang. De titelsong, gedreven door puur orgel waarover Thackray en Thackray in duplicaat als koortje, imponeert door het knappe arrangement. Our People, naast About That en Say Something de eerste tracks die Thackray de schets voor het album lieten zien, is al net zo vrij en erg goed.

Als het album met Mercury In Retrogade eindigt, dus als reactie op de openingstrack, weten we dat we één van de allerbeste debuutalbums van de laatste jaren hebben gehoord. Niet alleen binnen de jazz. Thackray laat op Yellow een groots talent horen dat alle aandacht verdient.  Het zal over de jaren één van die albums blijken die de glans van de rijke jonge jazzscene in deze jaren vorm heeft gegeven. Yellow is een meesterwerk.