Trompettiste Emma-Jean Thackray behoort tot die eindeloze rij jonge Britse muzikanten die zich de laatste jaren, met veel energie, avontuur en uitdaging in het spel, hebben aangeboden aan het jazzfirmament. Ze maakte twee jaar terug, na reeds diverse jaren een fijne opmars in het jazzcircuit te hebben gemaakt, grote indruk met haar eerste Ley Lines EP. Daarna werd ze al helemaal wereldwijd omarmd.

Dat Thackray optimaal zoekt naar het muzikaal avontuur mag onderhand duidelijk zijn. Naast trompettiste is ze DJ, beatmaker, radiomaker (ze heeft een maandelijkse show op Worldwide) en componiste, leidde ze het London Symphony Orchestra en begon ze ook maar haar eigen platenlabel Movementt dat ze gelijk ook maar aan het coole Warp Records kon verbinden.

Het is die vrije manier van spelen die de jonge Londense jazzscene zo goed en interessant maakt. Steeds weer de uitdaging aangaan om met vrij spel de diepte in te duiken en daardoor veel sneller nog beter te worden geeft een spanning die je als luisteraar op de punt van je stoel houdt.

Thackray is daar al net zo kenmerkend in. Haar spel is zo vrij als je het kunt krijgen en haar composities gaan vol voor experiment en avontuur. Het idee van aan direct-to-dics, dus zonder een mix en toevoeging na de sessie, sprak haar gelijk dan ook ontzettend aan.

Het Londense Night Dreamer, het label dat op basis van die manier van opnamen albums uitbrengt, had haar op de droomlijst van muzikanten om mee te werken staan, dus een opname in de Haarlemse Artone studio’s, boven de fameuze vinylperserij Record Industry, was snel geregeld.

Voor de sessie (vrijdag 18 en zaterdag 19 oktober 2019) nam Thackray een fijne lijst muzikanten mee: Soweto Kinch (sax), Lyle Barton (Rhodes), Ben Kelly (sousafoon), Dwayne Kilvington (percussie), Crispin Robinson (conga’s) en Dougal Taylor(drums). Muzikanten die net als haar de uitdaging van een vrije sessie optimaal omarmen.

De titel van de vastgelegde opnamen refereert aan het Koreaanse woord voor Yin en Yang, de Taoïstische filosofie van dualiteit en harmonie. Een spannend uitgangspunt voor een vrije jazzcompositie die uiteindelijk ook in twee delen, UM van ruim 10 minuten en YANG met 8.30 minuten, werd vastgelegd.

Natuurlijk is het Thackray die op de opnamen de aandacht trekt met haar nadrukkelijke trompetspel en spreekvocalen maar het is juist de band die de glans aan deze opnamen geeft. Over de geweldig spelende band, waarin voor de sousafoon de rol van bas speelt en de overweldigende percussie een weldadige sfeer geeft, is het voor Thackray, maar zeker ook voor Kinch en Barton erg goed toeven.

Waar UM de opbouw en het spel in fascinerende spiritual jazzsferen voltrekt met een uitbundige kakofonische climax als gevolg, is het YANG die juist vanuit die kakofonie de groove zoekt en in verstilling zijn einde vindt. De dualiteit en harmonie muzikaal volmakend.

UM음 YANG양  is juist zo’n fijne exercitie omdat Thackray de band tot zo’n fijne hoogte weet door te duwen. Echt elke muzikant binnen de opnamen reageert op haar vrije spel en duwt zijn eigen spel daar op aan. Binnen dit soort composities en opnamen draait het altijd om de onderlinge chemie. Thackary is net zo afhankelijk van haar band als de band van haar. Inspiratie en energie pompen elkaar op tot de mooiste opnamen. Omdat deze opnamen zo puur en dus eerlijk zijn komt het talent van deze muzikanten alleen nog maar meer boven drijven. Hulde aan Night Dreamer!