De IJslandse Emilíana Torrini bewandelt een veelzijdig, maar ook lastig pad. Haar eerste Crouçie D’où Là album is een gevarieerde, maar ook best zoete country blues plaat. Toch voelt het net niet helemaal puur en vertrouwd aan. Dit stigma draagt ze altijd met zich mee, al kiest ze vervolgens op Love in the Time of Science voor meer experimentele folkloristische triphop. Haar Fisherman’s Woman meesterwerk is intiem en sober van opzet. Ze scoort met het zomerse Jungle Drum indiepop een internationale megahit en het prachtige intrigerende Gollum’s Song verschijnt op de The Lord of the Rings soundtrack. Uit haar pen komt de successingle Slow van Kylie Minogue voort, dus haar collega’s weten haar ook te waarderen en te vinden. Verzadigd met al het moois wat ze bereikt heeft trekt ze zich na de release van Tookah in 2013 steeds verder uit het muziekwereldje terug. Haar bijna twintig jarige carrière levert zes totaal verschillende albums op, vervolgens is ze alleen nog in samenwerkingsverbanden actief.

In 2016 resulteert dit in de The Colorist & Emiliana Torrini live registratie die ze met het kamerpopcollectief The Colorist Orchestra opneemt. De oorsprong van deze Belgische muzikantengroep ligt in Zita Swoon, waar de twee percussionisten Aarich Jespers en Kobe Proesmans elkaar treffen en besluiten om een vruchtbaar nevenproject te starten. Daarna gaat dit achtkoppige gezelschap met Howe Gelb en Lisa Hannigan aan de slag, maar nu volgt er toch behoorlijk onverwacht Racing the Storm. De plaat is wat lastig te plaatsen, want het betreft studio opnames met nieuw materiaal, waardoor het een vervolg op Tookah betreft, en dat hierin The Colorist Orchestra de begeleidingsband functie op zich neemt. Na een schrijversstilte van tien jaar maakt Emilíana Torrini dus daadwerkelijk tijd vrij om een tiental nummers (The Colorist Orchestra draagt het instrumentale A Scene from a Movie aan) te verwezenlijken. Ze gaat hiermee helemaal terug naar haar GusGus basis, de band waarin het wonderbaarlijke Emiliana Torrini verhaal zijn oorsprong heeft.

Het afwisselende Racing the Storm laat zich eigenwijs nergens onderbrengen. Het gezelschap werkt volgens het liefde voor de muziek principe, een passioneel avontuur waarin de muzikanten zich prettig op hun gemak voelen. Er heerst totaal geen druk, waardoor het een lekker luchtig zomers sfeertje uitstraalt. De IJslandse ijskappen smelten door de vocale warmte van Emilíana Torrini, dus een echt milieubewust resultaat is het niet. Racing the Storm is een wiskundige geraffineerde uitgekiende som der delen waarin alle kwaliteiten samenkomen. Het zomerse jazzy Mikos intro heeft het mysterieuze van de The Persuaders begintune. Die John Barry adoratie zit ook al in het Crouçie D’où Là debuut verweven waar Emilíana Torrini The Man with the Golden Gun onder handen neemt. Je waant je in het Middellandse Zee gebied, en dat is toch wel bijzonder, omdat de muzikanten juist hun roots in het grijze verregende of de ijskoude kilte hebben. Dat filmische bewoont de hele plaat en vind zijn climax in het afsluitende Lonesome Fears, dit geeft echter maar een fractie van Racing the Storm weer.

Het is begrijpelijk dat de ritmische percussie zeer bepalend is. Oosters exotisch, berustend of juist zacht voort tikkend. Hier ligt de kracht van Aarich Jespers en Kobe Proesmans, die daarbij voorzichtig de overige ruimte met elektrische spanningsbogen, blazers treurnis, voorzichtig getoetst toetsenwerk en monsterlijke basdreunen invullen. Het tweetal is net zo onvoorspelbaar wispelturig als de gemiddelde weersvoorspelling. Dan weer opzwepend als een rituele regendans, dan weer bevredigend langzaam nadruppelend. Het popverleden van Emilíana Torrini domineert het Hilton refrein, wat verrassend veel raakvlakken met het gedempte fluisterrap Heart and Soul tussenstuk van T’Pau heeft, welke hier aangenaam aan de songstructuren hecht. Wedding Song is een hedendaagse volgroeide interpretatie van haar country verleden, waarmee ze de Crouçie D’où Là onschuld een passende sobere volwassen plek gunt, en waarmee ze opnieuw haar singer-songwriter talent bewijst. Zo hoort een klassieker te klinken, als een tijdloos muziekstuk. Voor mij het absolute Racing the Storm hoogtepunt.

Na dit artistieke bewijs ontstaat er ruimte voor het kinderlijke vrolijke Right Here, waarmee ze een stukje jeugd terugpakt. De duistere Smoke Trails tripgoth memoreert met de avondvullende rookgordijn sfeer aan de Bristolse scene. Het instrumentale A Scene from a Movie duikt zelfs nog dieper die dramatische broeierige nachtclub kant in. Als de stem van Emilíana Torrini het vervolgens in The Illusion Curse overneemt, blijft het verstikkende laaghangende wolkendek zwaar boven deze track zweven. Het Racing the Storm titelstuk verbergt de allesbepalende Belgpop erfenis in de kunstzinnige The Colorist Orchestra begeleiding. Het voelt allemaal zo vertrouwd aan alsof Emiliana Torrini nooit is weggeweest. Welkom terug!