Op 31 juli 1969 begint de derde en naar later blijkt laatste fase uit de carrière van Elvis Presley. Dan geeft hij het eerste van in totaal bijna 650 concerten in het International Hotel in Las Vegas. Tot en met 12 december 1976 is het hotel, dat later wordt omgedoopt tot het Las Vegas Hilton, min of meer zijn thuisbasis.

Tussen 1957 en 1969 heeft Elvis slechts drie optredens gegeven. Wie Elvis in die periode wilde zien bewegen, moest naar de bioscoop. De ‘nieuwe Elvis’ zingt vanaf 1969 op het podium zijn oude hits, zijn nieuwe singles, persoonlijke favorieten en songs die op dat moment in de hitparade staan. Al in 1969 verschijnt een eerste live-album, met opnamen uit augustus van dat jaar in Vegas. Maar als Elvis zich in januari 1970 opnieuw in de gokhoofdstad meldt, heeft ‘executive producer’ Felton Jarvis andermaal de opname-apparatuur bij zich. Het tweede Elvis-seizoen zal anders zijn dan het eerste, zo is afgesproken. Als het een beetje meezit, moeten de bezoekers uit het eerste seizoen opnieuw tot een bezoek worden verleid.

Uit het album On Stage–Februari 1970 dat in juni 1970 verschijnt, valt inderdaad op te maken dat Presley verder is opgeschoven richting de middle-of-the-road. Het dramatisch getoonzette Let It Be Me, oorspronkelijk van Gilbert Becaud (J’appartiens) is er een goed voorbeeld van. Daarnaast zingt Elvis op overtuigende wijze actuele rocksongs als Proud Mary van Creedence en het voor hemzelf tamelijk toepasselijke Walk A Mile In My Shoes (Joe South).

Op de oorspronkelijke LP ontbreken de nieuwe Elvis-hits In The Ghetto, Don’t Cry Daddy, Suspicious Minds en Kentucky Rain. Die staan wel op de latere heruitgave, samen met I Can’t Stop Loving You, dat wel werd opgenomen, maar niet op de plaat gezet omdat het ook al op de vorige liveplaat van een half jaar eerder was gezet, en het ultrasnel gespeelde Long Tall Sally van Little Richard.

Het boekje bij de heruitgave verraadt overigens dat de titel On Stage–Februari 1970 lichtelijk misleidend is. Producer Jarvis was er namelijk niet in geslaagd voldoende nieuwe live-nummers op te nemen om een plaat met tien songs te vullen die anders zou zijn dan de liveplaat uit ’69. Zodoende werden twee songs uit 1969 alsnog gebruikt: Runaway van Del Shannon en Yesterday van The Beatles.

Anno 2013 zijn complete concerten uit zowel 1969 als 1970 verkrijgbaar, voor het publiek van destijds gold On Stage als een welkom souvenir aan het tweede Vegas-seizoen, dat door 200.000 mensen was bezocht. Het album hield het dan ook een kwartaal uit in de Amerikaanse albumlijst, waar het tot nummer 13 steeg.

Bovendien bewijst On Stage dat Elvis in 1970 nog op en top de vitale rockgod is die de dertigers van dat moment zich uit hun jeugd herinneren: nog even lenig en slank, alleen wat moderner.