Het was na het succes van Look Now te verwachten dat Elvis Costello op een volgend album niet zou schromen de spannende muzikale lijn op dat album ingezet, zou vervolgen. Met zijn nieuwe, onderhand alweer 31^ste, album Hey Clockface overtreft hij Look Now schijnbaar moeiteloos.

Geen muzikale remmingen, gewoon doen waar je zin in hebt, dan is de oorspronkelijk Londense maar reeds jarenlang in Toronto wonende Costello op zijn allerbest. Altijd geweest. Zelfs in zijn startjaren eind jaren zeventig schoot hij al vol door de muziekgeschiedenis heen en vond daarin zijn eigen vorm. Het leverde baanbrekend werk op dat door zijn fascinerende manier van songs schrijven en zijn karakteristieke stem tot tientallen klassieke songs leidde.

Voor Hey Clockface reisde Costello de wereld af om op te nemen. Zo nam hij eerst, verrassend genoeg, songs op in Helsinki, trok hij daarna een weekend een studio in Parijs in om het album vervolgens af te maken in New York. Verschillende studio’s met verschillende sferen zoals we al snel merken als we Hey Clockface opzetten.

Samen met producer Sebastian Krys heeft Costello een ronduit briljante collectie songs vastgelegd. Robuust en rafelig (No Flag, Hetty O’Hara Confidential) dan weer ingetogen met gitaar en maar weinig anders, rijke, van jazz doortrokken, songs in vaudeville Parijs stijl en tot slot een aantal van de mooiste ballads die hij ooit schreef (They’re Not Laughing At Me Now, I Do (Zula’s Song), The Whirlwind, The Last Confession Of Vivian Whip, What Is It That I Need That I Don’t Already Have?, Byline). Daarnaast nog een paar fascinerende stukken spoken word (albumopener Revolution #49, Radio is Everything) voorzien van meesterlijke soundtracks.

De songs die hij in Finland opnam deed hij compleet in zijn eentje. Hij was niet alleen zanger maar speelde ook alle instrumenten en bediende alle pedalen en voorzag de tracks van beats en soundscapes. Voor de sessies in de Les Studio San Germain in Parijs vroeg hij Steve Nieve, zijn vaste kompaan van The Attractions, op de toetsen sinds zijn allereerste album, als leider voor een klein jazzcombo dat hij Le Quintette Saint Germain doopte. New York gebruikte hij om met kleine combo’s met vrienden als meestergitarist Bill Frisell het album te vervolmaken.

Hey Clockface is zo’n fascinerend goed Costello album zoals we ze uit zijn rijke oeuvre zo goed kennen. Bijna drie handen vol meesterlijke songs, geweldig gespeeld en fantastisch gezongen. Gevarieerd in sferen en tegelijk geweldig coherent vastgelegd. Costello is de muzikant die na het herstellen van een ingreep van kanker twee jaar terug, het volledig plezier in het maken van muziek optimaal hervonden heeft en de wereld maar weer eens met een meesterstuk verblijdt.

Hey Clockface is Costello op de toppen van zijn kunnen. Een songschrijver die zijn leven in muziek altijd door avontuur heeft laten doordrenken en elk moment dat hij voorspelbaar leek te worden weer een andere muzikale kant opdook. Een zanger die met de jaren ook alleen maar doorleefder en mooier is gaan klinken. Die in de rockers nog net zo puntig en krachtig klinkt als in zijn beginjaren en in de ballads emotievoller dan ooit. Hey Clockface is een fantastische Costello plaat.