Elliot Galvin
Modern Times
Toetsenman Elliot Galvin is één van de aanstromende talenten die de afgelopen jaren vanuit de Britse jazzscene frontaal opgekomen is. Met zijn vrije rol binnen Dinosaur maakte hij de afgelopen jaren al veel indruk maar het samen met saxofonist Binker Golding opgenomen en experimentele album Ex Nihilo, wat begin dit jaar verscheen, ging toch een flinke stap verder. Niet eerder hadden we Galvin zo vrij gehoord. Die lijn trekt hij met Modern Times moeiteloos door.
Naast de opkomst van Dinosaur, het grote succes van hun debuut Together, As One (nominatie Mercury Prize) en de uitdagende veranderende klanken van opvolger Wonder Trail, maakte Galvin ook al drie opvallende albums. Eerst onder de naam Elliot Galvin Trio maar vanaf zijn derde album puur op eigen naam.
Punch (2016), de opvolger van debuut Dreamland, was één van die sterke albums die eraan mee hielp om de jonge Britse jazz wereldwijd in de schijnwerpers te zetten. The Influencing Machine (2018) dat daar op volgde maakte op mij minder indruk maar met Ex Nihilo kwam hij dit jaar in volle glorie terug.
Modern Times laat een Galvin horen die puur en zonder opsmuk klinkt. Geen samples, zoals die op zijn voorgaande albums als interludes werden gebruikt. Het is puur Galvin op piano, Corrie Dick op drums en Tom Mccredie op contrabas. Het album werd gelijktijdig live ingespeeld en gemixt. Ook nog eens gelijktijdig vastgelegd in de daarvoor ontworpen Artone studio’s in het Nederlandse Haarlem.
Het bijzondere proces vereist opperste concentratie en uitzonderlijk vakmanschap. Iets wat deze drie jonge mannen volop in zich hebben; zo laat ModernTimes uitstekend horen. Galvin heeft een fijn diverse collectie composities geschreven waarin niet alleen zijn pianospel maar ook de klasse van de ritmetandem uitkomt.
Modern Times is exact de juiste stap die Galvin moest gaan maken. Het experiment en de vrijheid om tot volle wasdom te komen. Af en toe hoor je de energieke Neil Cowley elementen nog wel in zijn spel en composities terugkeren, iets wat stoorde op The Influencing Machine die met de bijbehorende promo daardoor de plank wat missloeg (nooit gaan praten over iets revolutionair nieuws als iets vergelijkbaar met iets anders is dunkt me), maar wat nu juist een draagveer blijkt te zijn.
Modern Times laat het talent van Galvin mooi doorkomen. De directe manier van opnemen en het daardoor vasthouden aan puur de piano geeft Galvin vleugels. Laat hem maar, met de hulp van anderen, mooi doorgaan met uitproberen en experimenteren. Zolang dat compositie en opnamen voorbrengt als albumopener Ghosts, Mr Monk, Jackfruit, Shadows en het wel heel mooie Into The Dark worden we daar alleen maar heel erg blij van.