Road I Call Home is  bijzonder toepasselijke titel van het tweede werkstuk van Elles Bailey. Sinds het uitkomen van de voorganger Wildfire is de zangeres uit Bristol weinig rust gegund, uitgebreide  tournees  brachten haar naar de Europese festivalpodia met passages in Hookrock en Swing Wespelaar en aan de overkant van de Atlantische Oceaan. In tegensteling tot het na een langdurig schrijfproces tot stand gekomen debuut nam het componeren van het songmateriaal van de opvolger nauwelijks een jaar in beslag. Ook nu kon Bailey op professionele hulp van  songwriters als Roger Cook, Bobby Wood en Black Keys man Dan Auerbach.

De opnamesessies vonden weerom grotendeels in Nashville tot stand en dat klinkt door in tracks als Hell Or High Water een op dreigende slide uitgebouwd verhaal. Road I Call Home werd geïnspireerd door het  tourleven  en dat is niet allen in de titelsong merkbaar. Bailey trekt met haar krachtig en hese stemtimbre moeiteloos stevige enigszins voorspelbare bluesrockers  zoals Medicine Man en de titeltrack. Als een blazerssectie en hammondorgel het muzikale voortouw nemen  vallen bovendien  de soepele stembuigingen op in Deeper en de geladen soulblues van What’s The Matter With You.

Little Piece Of Heaven is even een wat luchtiger, zonnig buitenbeentje dat een aangenaam pretentieloos en toegankelijk intermezzo vormt. Nog straffer klinkt het gospelgetinte Miss Me When I’m Gone waarin Bailey imponeert met expressieve soulvolle zang. Die komt overigens nog  beter over als de drumbeat en het gitaargeweld even verstommen zoals in het afsluitende enkel door piano begeleide Light In The Distance. Hopelijk is er nog ruimte voor de jongedame met de onafscheidelijke zwarte hoed op onze (festival)podia.