Velen waren haar wellicht al vergeten. Ellen Foley. Haar gekende hoogtepunten liggen dan ook in het verleden besloten. Het was haar stem die de vrouwelijke bijdrage in megahit Paradise By The Dashboardlight vastlegde, terwijl we in de clip beelden zagen van Karla DeVito die meeging met Meatloaf op tour en live de vocalen wel degelijk liet horen. Juist op dit album doen de twee dames samen een duet, alsof het zo moest zijn, na al die tijd. Ellen scoorde destijds zelf ook een hit, met iets minder impact, met What’s A Matter Baby. En bereikte hier in Nederland de eerste plaats met We Belong To The Night.

Hoe doet ze het al die jaren later? Met Fighting Words levert ze haar vijfde solo album af. Dat lijkt misschien niet veel, maar in die jaren werkte ze ook samen met Blue Öyster Cult, Joe Jackson, The Clash (ze had een relatie met Mick Jones die Should I Stay Or Should I Go schreef over juist die relatie) en de al eerder genoemde Meat Loaf. Ze was een van de vier zangeressen in het door Jim Steinman geformeerde Pandora’s Box en ze speelde veel op Broadway en werkte mee aan series en films. Tussendoor was ze ook nog moeder voor haar twee zoons. Met haar laatste album stammend uit 2013 was het dus ook alweer even geleden dat ze muzikaal actief was.

Paul Foglino schreef de nummers voor dat album uit 2013 en deed dat, op een enkele uitzondering na, ook nu weer. Het album klinkt, uitzonderingen daar gelaten, energiek en laat horen dat haar stem nog steeds klinkt als een klok. Daar is in het geheel niets op af te dingen. Ja, je hoort dat ze ouder is geworden, maar de uitvoeringen van de nummers zijn vocaal en instrumentaal goed te noemen. Als je de opener hoort, denk je dat Joan Jett is aangeschoven met een remake van I Love Rock ‘n Roll, maar het is toch echt Ellen met toch een compleet ander nummer. Maar de overeenkomsten met die megahit van Joan kun je niet ongehoord maken.

Ellen zingt ook dit prima. En dat horen we meer op het album. Luister maar naar I Found A Love: dat is een cover van een nummer van een Wilson Pickett en is met de nodige overgave gezongen. En ja, je moet van de gedragen stijl van Jim Steinman houden, maar het eerbetoon aan de Amerikaanse componist, producer en tekstschrijver die eerder dit jaar overleed, in het door hem zelf geschreven Heaven Can Wait is een solide uitvoering. Tegelijkertijd, je hoort soms dat Ellen liedjes zingt die voor haar geschreven zijn waarbij je je afvraagt hoe ze zich het nummer eigen heeft gemaakt of is het zingen omwille van het zingen? Het duet met Karla DeVito, I’m Just Happy To Be Here heeft daar geen last van: bijna rebels klinkt het, maar het is door beide dames top gezongen. En als compositie best geslaagd.

Het is vooral de vraag hoe zeer het album in zijn geheel boeiend is en dat vraagt meer dan alleen de stem van Ellen én goede uitvoeringen. Hoe zeer de schrijver ook bekend mag zijn met het leven van Ellen én liedjes heeft geschreven die hij bij haar vindt passen, het zijn liedjes waarvan er misschien wel veertien in een dozijn gaan. Wat zou er uitkomen als Ellen, met haar souplesse en duidelijk hoorbare gretigheid nog eens muzikaal gezien uitgedaagd zou worden? Fighting Words is een album geworden dat weinig prikkelt,  uitzonderingen in enkele nummers daar gelaten. Het is ongetwijfeld interessant voor liefhebbers van Amerikaanse rock, met hier en daar een vleugje soul, een tipje country, het is vooral de stem van Ellen die het album karakter geeft. Wanneer je blij wordt enkel en alleen al van het horen van haar stem, dan kun je dit album blind kopen. Als de muziek voor jou ook telt, is vooraf luisteren op zijn minst aan te raden.