Ella van der Woude
Solo Piano
Muziek blijft een wonderlijk iets. Soms is de beleving ervan als een wandeling. Je weet niet altijd precies wat er op je pad komt, wat dat met je doet en welke indruk een wandeling dan bij je achter kan laten. Je kunt dus ook plots verrast worden, geraakt door de schoonheid van wat je ziet, schoonheid die zomaar weet te ontroeren. Vanzelfsprekend is er muziek die die gave ook heeft. Dat geldt in elk geval voor Solo Piano, het album waarmee Ella van der Woude haar huidige muzikale stappen zet.
Je kent haar misschien van de indiepopband Houses, van de EP die ze uitbracht als ELLA of van de filmmuziek die ze maakte voor Halina Reijn’s ‘Instinct’ of andere films. Nu brengt ze een album uit waarvan de titel wel al weggeeft wat je mag verwachten. De titel zegt echter nog niets over hoe de muziek klinkt en hoe die binnen weet te komen. Tien kleine composities heeft Ella bijeen gebracht die ze heeft gemaakt als warme en liefdevolle groet aan een huisje in Amsterdam, in het Regenboogs-Liefdehofje waar ze met veel plezier woonde en genoot van haar omgeving.
Haar eigen plekje in de stad met eigen geluiden, eigen geuren. Ella heeft de geluiden die haar omringden vastgelegd en die mede verwerkt in dit album. Dat maakt dat Solo Piano meer is dan de weergave van enkel de pianostukken. Het samenbrengen van de geluiden met het pianospel geeft de muziek een filmisch karakter en brengt tegelijkertijd een ambient gevoel de nummers binnen.
Hoesontwerp en de prachtige donkere foto aan de binnenzijde versterken het gevoel. Als je je bedenkt dat haar plekje slechts 15 vierkante meter was én een piano bevatte, dan voel je ook bijna de dankbaarheid die Ella in de muziek wilde leggen, voor het mogelijk maken van de aanwezigheid van de piano op die plek, voor de manier waarop ze piano heeft leren spelen, voor het kunnen spelen van de piano, juist ook op die plek. Het is fascinerend hoezeer Ella haar eigen beleving in de muziek heeft kunnen leggen, hoe zeer ze dat treffend heeft weten te doen in de tien composities, hoe zeer dat ook overkomt in de muziek.
Geen grootse verhalen, het gaat hier niet om meeslependheid of bombast. Het is juist het klein weten te houden, het is de passie voor de plek, het is het vertalen van haar beleving van muziek, die hier zo fraai toongezet klinkt, die je het album inzuigt én die alleen maar vraagt om luisteren. Ella geeft zelf aan dat een nachtwandeling met hoofdtelefoon op een ideale setting is om het album tot je te nemen. Het aspect van de hoofdtelefoon doet de muziek meer nog binnen komen, als je niet toekomt aan een nachtwandeling, is het sluiten van de ogen, terwijl je luistert, een geschikt alternatief.
Nee, composities eruit pikken en die apart benoemen, dat is niet aan de orde. Het is het maken van een foto tijdens een wandeling die misschien voor jou wel een heel andere indruk betekent dan voor degene die de foto bekijkt. Bovendien kan het juist ook gaan om de hele wandeling. Dat is voor mij de afdronk van dit album. Ga er eens voor wandelen, of toch ervoor zitten en laat je verrassen. En ja, als ik al een kanttekening moet maken, dan is het dat het moment van stilte er sneller is dan je zou denken: de heerlijk sfeervolle muziek is er voor net geen 40 minuten. Je kunt het album dan echter opnieuw beluisteren. De kans is groot dat je dat doet. Solo Piano is een mooi album geworden. Het is fijn dat Ella steeds nieuwe paden bewandelt. Vooruit kijken is echter nog niet aan de orde: het is nu vooral genieten van dit album.