Op de hoes oogt deze jonge Italiaanse met haar Fender Stratocaster als een archetypische heavy metalvamp. Wat je krijgt, is een gevarieerde bluesrock/hardrockplaat met songs die qua sound en riffs doen denken aan de jaren ’70 en ’80. Ook de grote namen van de hardrock, en dan met name Deep Purple , zullen niet onopgemerkt aan haar voorbij zijn gegaan.

Cargnelutti komt uit Noord-Italië en speelt leadgitaar als de beste. Ze studeerde jazz aan het conservatorium en speelde in verschillende bands voordat ze op de solotoer ging. Ze klinkt zelfbewust en treedt naar buiten als vrouw die weet wat ze wil.

Wat haar onderscheidt van veel instrumentaal begaafde bluesrock-collega’s is haar zangstem. Ze weet haar gitaarwerk bovendien vrij goed te doseren. Haar eigen nummers zitten goed in elkaar en gaan ergens over, maar missen wat diepte. Ook valt ze soms terug op clichés en krachtpatserij. Freedom doet zowaar denken aan Wanton Song van Led Zeppelin. There’s Gonna Be Some Rockin is een cover van AC/DC uit de periode met Bon Scott. Andere covers zijn Street Corner Talking van Savoy Brown en Soulshine van Warren Haynes (Allman Brothers, Gov’t Mule).

Cargnelutti wordt op dit album zeer bekwaam begeleid door John Ginty op Hammond-orgel, die de muziek veel meer diepte en dynamiek geeft. Roger Inniss begeleidt haar op bas, Jamie Little op drums en producer Albert Castiglia doet op slide-gitaar een duit in het zakje.

Talent heeft de Italiaanse zeker, maar ze houdt het netjes en blijft vooralsnog op de gebaande paden. De komende jaren zal ze zeker op festivals te zien en te horen zijn met haar gespierde hardrock/ bluesrock.