×

Recensie

Rock

30 december 2022

Elephant Dials

Binary Blues

Geschreven door: Leon Pouwels

Uitgebracht door: Gusstaff

Binary Blues Elephant Dials Rock 4 Elephant Dials – Binary Blues Written in Music https://writteninmusic.com

Door de denkbeeldige lijn welke tot ijkpunt 1990 Europa scheidt is het voor de Westerse wereld een groot vraagteken hoe de muziekbeleving zich achter Het IJzeren Gordijn ontwikkelt en daar tot bloei komt. De val van de Berlijnse Muur laat meer inzicht in die gestructureerde communistische wereld toe en het is bijna beschamend hoe het welvarende Westen zich aan financieel onafhankelijk genot uitleeft. De asgrauwe vervlakte postpunkbeweging wordt vaak in een adem als een gemuteerde tegenreactie op de No Future punk ideologie genoemd. Het anarchistische punk zoekt de opruiende barricades op, werpt aanvallend een nagloeiende kolensteen de maatschappij in, terwijl de postpunk juist in die zwartgallige romantiek van het verval wegvlucht. Tussen de decadentie van de grijstinten woekert het onkruid langzaam voort. Postpunk geeft er een nieuwe lichtgevende neongiftige groene kleur aan, het nieuwe leven met nieuwe kansen.

Postpunk grijpt meer naar het Duitse Berlijn terug waar een David Bowie zich begin jaren zeventig ontplooit. Het uniformele maatpak karakter van de bewegingsloze Kraftwerk figuranten, en zelfs Joy Division en Spandau Ballet hebben hun naam aan de verschrikkingen die daar jaren geleden plaatsvinden te danken. Het kapitalisme eist zelfs deze ontwikkelingen op, reproduceren ze in Britse industriesteden als Manchester en Liverpool, en een kernstad als Londen. Terecht, want daar komt deze subgenre volledig tot bloei, maar voor een land als Polen heeft de oorspronkelijke postpunk nog heel veel zeggingskracht, terwijl de nieuwe lichting postpunkbands verder van het romantische beeld afdrijven en vooral die overwoekerende kwaadheid een stem geeft. Binary Blues, het tweedelige pijnbesef.

Elephant Dials komt net als Atol Atol Atol uit het Gusstaff Records netwerk voort. Ook nu is het voor dit soort kleinere onafhankelijke platenmaatschappijen een onmogelijke opgave om mondiaal bij het immens grote aanbod te infiltreren. Gusstaff Records is het bewijs dat dit ondergronds idealisme nog steeds voortleeft en daar zeker niet dood en begraven is. John Donatowicz en Mateusz Rosiński treffen elkaar in een uitgaansgelegenheid in het hart van Zielona Góra, waar ze als diskjockeys een muzikantenbasis opbouwen, en al snel in het vizier van Michał Jacaszek, de belangrijkste man van Gusstaff Records komen. Er volgen ervaringsjaren in het buitenland, waar het kustzinnige Berlijn een ideale toevluchtsoord vormt en er zelfs naar de techno house hoofdstad Chicago uitgeweken wordt. Ondanks dat Elephant Dials pas een klein jaartje geleden tot stand komt, is Binary Blues het resultaat van een langdurige coöperatieve samenwerkingsvriendschap tussen twee gelijkgezinde geestverwanten.

De postpunk wordt door de zwarte deprimerende kleding gekenmerkt, welke de neerslachtige duisternis kleur geeft. Hoe bijzonder is het dat Elephant Dials juist die andere in zwart geklede held in Bury Me Not in the Lone Prairie adoreert. Deze traditionele countryklassieker kent verschillende benamingen (The Cowboy’s Lament, The Dying Cowboy), maar Elephant Dials zoekt overduidelijk de oorsprong in die legendarische Man In Black bewerking van Johnny Cash. Die mystieke zweem wekt echter wel de nodige interesse. De onwennig zingende John Donatowicz heeft een vocale donkere cowboy spooksnik welke nog het beste met het eigenzinnige karakteriserende van Stan Ridgway van de Amerikaanse new wave band Wall of Voodoo te vergelijken is. De opstartende taperecorders en minimalistische elektronica dreiging roept ook herinneringen aan Suicide op, en het is onmogelijk om de gestructureerde gitaarakkoorden en donkere baslijnen van Joy Division onbenoemd te laten.

Het industrial ritmische Listen to My Song reflecteert een naargeestig Big Brother Is Watching You gevoel. Haastige dagelijkse gang van zaken kakofonie door een strak georganiseerde overkoepelend orgaan overstemd, het hart van een passie arm bestaan. Wakker worden in een vreemde wereld waarin een universum van de geschepte feitelijkheid zichtbaar wordt. Maak je maar geen zorgen, de gemoedzuchtige John Donatowicz bewandelt dezelfde wegen en geeft er in For the Good of the Hive een fragmentarisch computerspel beleving aan. Bereik je het next level, dan is hij de betrouwbare reisgenoot, faal je dan eindigt hier het out of game verhaal. For the Good of the Hive als een verlokkende Coney Island variant. De vocalist in imiterende Lou Reed rol, de verlokkingen trotserend, zichzelf in isolerende meditatie verliezend. Zoveel filmische dreiging, zoveel paranoïde onzekerheden.

Futuristische krautrock, opportunistische synthpop en verstikkende postpunk crashen in Song for Pluto tegen elkaar, en zetten een vernietigende oerknal in werking. Verdwaalde elektronica uiten hun noodkreten om vervolgens in het niets van het alles te verdwijnen. Hier Steht der Stein koppelt de jaren negentig industriële gitaarrock zeggingskracht aan inheemse ambient droomkrachten en beangstigende dictatoriale misbruikende politieke slogans. Muzikale versuffing van een gecontroleerde angstcultuur. Ga van het mooiste van de historische erfenis uit en bouw in de Old Ones Into New funksoul een betrouwbaar vredelievend toekomstperspectief op. Het chaotische Twenty-Five Seconds elimineert onzinnigheden om tot bezinning te komen, de rust te hervinden om vervolgens gebrainstormd in het hedendaagse regiem terug te keren. Binary Blues laat het verleden deelgenoot van het heden zijn.



  1. Bury Me Not in the Lone Prairie
  2. Listen to My Song
  3. For the Good of the Hive
  4. Song for Pluto
  5. Hier Steht der Stein
  6. Old Ones Into New
  7. Twenty-Five Seconds