De klok tikt de laatste minuten weg totdat er een leegte op het scherm ontstaat. Tijdloos geven de mechanische getallen 00:00 uur aan. Een nieuwe dag in een nieuw jaar, zonder goede en slechte voornemens. Afwachtend op dat moment welke uiteindelijk het verschil maakt. De dagen lopen in de stagnerende tijdmachine vast, haperend in ondraaglijke stilte. Vanuit het zwarte niets bouwt Elena Setién 2020 op. Het aftellen is voorbij, de wederopbouw bereikt het startpunt op Unfamiliar Minds, de vijfde popplaat van deze betoverende Baskische multi-instrumentalist. Vergeet daarbij ook niet dat Elena Setién tevens een meer dan bovengemiddelde getalenteerde vocalist is.

Met haar werk als filmisch muzikaal illustrator bewandeld ze de leerzame voorstudie wegen die uiteindelijk tot deze meer dan waardige opvolger van de winterse kerstsprookjesvreugde van het stukken toegankelijkere Another Kind of Revolution leiden. De schetsende Unfamiliar Minds beeldvoorstellingen hebben niks met die gezellige familieaangelegenheden te maken, maar haken vooral op dat heersende donkere dagen isolement in. Dezelfde seizoen beleving, alleen is het opbeurende licht door de verstikkende duisternis gedoofd en laat deze bevroren empathiegevoelens koud en eenzaam achter.

Unfamiliar Minds dus, de Ebenezer Scrooge geesten uit het verleden zijn ons bekend, maar welk gevolg hebben de hedendaagse inwendige spookverschijningen op ons handelen? Egocentrisme, spiritualiteit, verbintenis, gebrokenheid, rust of rusteloosheid? Elena Setién geeft ons geen antwoorden of handvaten, ze laat wel deze zintuigelijke gewaarwordingen in een tiental albumtracks passeren. 2020, de pianohartslag telt traag de geplande secondes weg. Het begin van het eindeloos lang durend opnameproces in die lockdown episode, waarbij bruikbare ideeën voor onbepaalde tijd in de ijskast verdwijnen, en in nog niet ontdooide toestand gereproduceerd worden. Unfamiliar Minds is koel en kil, met de verwarmende klanken van Elena Setién die de vertroebelende condens zichtbaar maken. Een serene viool vervaagd in dierlijk vluchtgedrag, angstig en onzeker.

De klagende Situation lokgroep wordt door het verkeerd inschatten van onwenselijke niet goed aanvoelende situaties onderschept. De spoken words versterken het onbehaaglijke gevoel, draaikolkende elektronica valt in herhaling en vindt de doorgang in het onstuimig golvende I Dwell in Possibility. Hemelse orgel sereniteit lacht van boven uitnodigend toe, en eist in het heftige Emily Dickinson gedicht het aardse bestaan op. Verbitterende spiegelbeelden laten de uitbundige persoonlijkheid in New tot een vreemdeling in een vervreemde omgeving transformeren. Het opwarmingsproces brengt nieuwe vogels met zich mee, de kou trotserend, de hitte van het broeikaseffect meedragend. Diezelfde Emily Dickinson levert postuum de In This Short Life woorden, kleurrijk als een eendagsvlieg die nietsvermoedend vrolijk van het leven geniet.

In This Short Life
That Only Lasts An Hour
How Much, How Little
Is Within Our Power

Onvatbare familieomstandigheden verscheuren het surrealistische Such a Drag in emotie arme vocodervocalen. Afstandelijk computer bestuurd, met een stormvloed aan noise en ruis. Goedaardige drones stimuleren het instrumentale This Too Will Pass tot een zwaartekrachtbeperkt licht hallucinerend Unfamiliar Minds eindoordeel, waarbij de instrumentatie van het titelstuk aan experimentele Velvet Underground passages memoreert, wispelturig en stronteigenwijs. Destructieve anarchistische schrootexplosies vormen het in postpunk mineur gezongen No Trace decor. Hoe meer de milieuaantasting het waterpeil laat stijgen, des te meer druk oefent het Water uit. De wederopstanding van een herboren Moeder Natuur, die de vrouwelijke oerkracht in alle sterkte Unfamiliar Minds afsluit. De verfijning zit hem in die van de afvalhoop geredde retro keyboardtoetsen die eventjes die weerkaatsing van de jaren tachtig mobiliseren.