Geboren in Tallinn, woonachtig in Haarlem, heeft Elektra inmiddels een behoorlijke discografie aan de meest uiteenlopende releases opgebouwd. Gezien haar naam is het niet zo vreemd dat de muzikale rode draad door de jaren heen de elektronische sound is. Je kunt allerlei genre-aanduidingen op Elektra’s muziek loslaten maar dan ga je voorbij aan de krachtige persoonlijkheid die nu al jaren door de vaak indringende, confronterende muziek heendringt. Wat dat betreft heeft Elektra wel het een en ander gemeen met artiesten als Portishead en PJ Harvey, al duiken namen als Jarboe, Lydia Lunch, Kate Bush en Doja Cat ook nog weleens op bij besprekingen van haar songs. Met andere woorden: je kunt op vele manieren een intense voordracht hebben. Waarom zou je je beperken tot een enkele stijl?

Direct met het uptempo Take Your Time valt al op hoe krachtig Elektra’s vocalen in de mix zitten. Er is geen ontsnappen. Elektra gebruikt haar stem op vele manieren op deze track – en het album: van koortsig en kwaadaardig tot naakt, feeëriek of gewoon meer down to earth. Op het koele Electro Magnetic Pulse heersen juist weer electroclash en robot-achtige sferen. In een lekkere drive is het: ‘I don’t need your love / I’ve got my own’. Dare Be Doll is intrigerend, curieus en ontregelend (‘Just be my fucking doll’).

Een van de hoogtepunten en ‘hits’ van het album is Fat, Sugar & Cream; kamerbrede, zware en zwevende akkoorden tegenover strakke motoriek en aanjagende praatzang. Een totaaltrack; even atmosferisch als jachtig en onrustig. Met Freedom Train duiken we dieper de krochten in. Centraal lijkt te staan de verleiding, het niets te verliezen hebben. Elektra’s stem draagt deze track met gemak. Het laatste deel werpt een verontrustend licht op de eerder geschilderde ervaringen.

Op de (nog steeds stemmige) electropop van Soldier en Frequency en het mildere, met gitaar gelardeerde, Funambulism klinkt Elektra lichtvoetiger en minder beklemmend. Dat zorgt voor lucht en licht, al is dat natuurlijk relatief. Het overstuurde Heaven staat hier dan weer tegenover, qua geluid. Verderop is Alien de monumentale afsluiter: een ratelende junglebeat achter een galmende stemmenkathedraal.

Dit vijfde album van Elektra is een intense en ontregelende plaat. Niet voor tere zielen, maar wie zich openstelt voor de heftige, kameleontische electropop van Elektra kan een boeiend luisteravontuur tegemoet zien.