Het Rotterdamse El Pino & The Volunteers werd halverwege het afgelopen decennium bekend in Nederland met op Americana en alternative country gebaseerde pop. Invloeden waren onder meer Wilco en The Decemberists. De band stond op Lowlands, Metropolis en Oerol en won de Essent Award. De plaat die de doorbraak voor de band bewerkstelligde was Molten City uit 2006.

Met dat album in het achterhoofd is The Long-lost Art Of Becoming Invisible een aardige verrassing. De band heeft de Americana en country vrijwel volledig achter zich gelaten en serveert hier voornamelijk harmonieuze indiepop. De koerswijziging kan deels verklaard worden door het vertrek van banjospeler Harm Goslink Kuiper. Experimenteren was het devies toen de band naar de studio in Katwijk aan Zee toog. Wat opvalt op dit nieuwe El Pino-album is de vlekkeloze zang die prominent in de mix zit en voor een flink deel het geluid van de band bepaalt.

De single There’s No Cure for Stupidity is vlotte, meerstemmige pop van het soort waar Excelsior patent op lijkt te hebben; goedgemaakte, licht alternatieve popmuziek die niet confronteert maar die tegelijkertijd ook niet de hitlijsten zal bestormen. Dit geldt voor een groot deel van de songs op The Long-lost Art Of Becoming Invisible, zoals de kalme en licht orkestrale opener Wake Up en het pittigere maar evenzo stemmige The Big, The Blind, The Undefined.

Nieuwe dimensies

Nummers die opvallen zijn Dust And Doubt, een breekbaar en ontroerend liedje met een treffend koortje en Black And Blue, een voortjagend rockgeoriënteerd nummer dat het palet van de band verder vergroot. Ook het jazzy Don’t Look At Me ‘Cause I Don’t Know met zijn verrassende ritmiek getuigt van een frisse blik. Het duet met Janne Schra van Room Eleven, Not Jealous pakt erg goed uit. De slidegitaar roept op prettige wijze ‘de oude El Pino’ in herinnering terwijl Schra met haar zang nieuwe dimensies verkent, en met name in de break van het nummer schittert.

2009 was een heel aardig jaar voor de Nederlandse popmuziek en dit album van El Pino & the Volunteers is daar wederom een bewijs van. De band is in februari en maart ook live te horen met Coparck en Moss, andere Nederlandse bands die met prima platen kwamen. The Long-lost Art Of Becoming Invisible sluit hier mooi op aan. Dat kunnen dus nog mooie nederpopavondjes worden.