Je legt bij El Michels Affair niet snel de link met de hiphop van Wu-Tang Clan. Toch schakelen ze dit orkest in om live de dynamiek van deze invloedrijke rappers kracht bij te zetten. Doordat El Michels Affair het kunstje optimaal beheerst, en er lovende reacties volgen, besluiten ze om als eerbetoon Enter The 37th Chamber op te nemen. De grote man achter dit project is de tenorsaxofonist Leon Michels, een veelzijdige muzikant welke aan de wieg van de soulsensatie Sharon Jones & the Dap-Kings staat en die ook door The Black Keys wordt ingehuurd, om als keyboardspeler tijdens de doorbreektournee van het succesvolle Brothers een prominente rol te vervullen. Een mengelmoes aan rijke veelzijdige ervaringen, die allemaal op Yeti Season hoorbaar zijn.

Een bezig baasje dus, die zich met zijn geschoolde muzikanten het liefste met soundtrackachtige jaren zeventig soulfunk collages bezig houdt die hier in het zwoele door blazers opgesierde Ala Vida een plek vinden. Oorspronkelijke experimentele zweverige Lesson Learned triphop, maar dan zonder de breaks en samplers, zo puur mogelijk. Op Yeti Season gaat de band vaak nog verder in de tijd terug, en halen ze de inspiratie uit de geestverruimende jaren zestig. Ze richten zich specifiek op het spirituele India, met de mediterende trance opwekkende invloeden. Een excuusbriefje voor de toenmalige popartiesten om helemaal op drugs los te gaan en al jammend in beneveltoestand de creativiteit te bewerkstelligen.

De vijfde Yeti Season studioplaat is oubollig wollig met een hoog aaibaarheidsgehalte. Toch laten ze al direct bij Unathi hun veelzijdigheid gelden. Het afrobeat intro wordt door verleidelijke buikdanseres Hindi Bollywood zang van Piya Malik met freakende Gong achtige uitspattingen vervolgd. Voordat je ervan bewust bent voegen ze er Mexicaanse blaaspartijen aan toe waardoor je verward opeens de aangrenzende filmstudio in een spaghetti westen decor binnenstapt. Een uniek rariteitenkabinet welke de verknipte hersenspinsels van Leon Michels naadloos opvolgen.

Het vintage erotische Sha Na Na haakt op de Franse spacende ambient house in die in de jaren negentig een prominente rol bij de ontwikkeling van de dance cultuur vervullen. Mellow afterparty muziek met een hunkering naar seventies B-film romantiek. Wat is het heerlijk om hierbij echte marcherende drumpartijen te horen, en dat ze niet voor afgestofte geluidsfragmenten kiezen. Zo beland je op het einde van Zaharila in een versnelde draaikolk van doorgedraaide ritmes en een laag rondvliegend fluitspel, die je niet zomaar uit een kastje tevoorschijn haalt. Die dwarsfluit sluit ook met een adembenemende schoonheid het treurende Last Blast af.

Het bedwelmende hypnotiserende effect op Murkit Gem wordt door de repeterende groove, kroegpianospel en ophitsende ratelslang percussie versterkt. Het zwaar psychedelische Dhuaan houdt zich op een melodieus gezongen progressieve rock onderlaag staande, terwijl Perfect Harmony door futuristische Moog toetsenwerk met een donker postpunk randje opleeft. Die jaren tachtig komen ook in de rondspokende ska van het sterk geblazen Silver Lining terug.

El Michels Affair switcht eenvoudig van James Last achtige kitsch naar de stoere politiek correcte blaxploitation soul van het iconische Shaft om vervolgens in de James Bond soundtracks van John Barry het avontuur te bezoeken, inclusief die heerlijke Oosterse touch. Ook voor de muzikanten een geweldige uitdaging om met exotische instrumenten als de sitar en de tanpura aan de slag te gaan. Het zit allemaal zo doordacht geniaal in elkaar. Natuurlijk wil je eigenlijk die foeilelijke kinderlijke albumhoes niet in je kast hebben, wat zonde is. Jammer, die onschuldige gekte geeft precies weer waar Yeti Season voor staat, dus gewoon schaamteloos die plaat aanschaffen.