Je zou bij El Michels Affair niet snel de link leggen met de hiphop van Wu-Tang Clan. Toch wordt dit orkest ingeschakeld om live de dynamiek van deze invloedrijke rappers kracht bij te zetten. Doordat El Michels Affair het kunstje optimaal beheerst, en er lovende reacties volgen, besluiten ze om als eerbetoon Enter The 37th Chamber op te nemen. De grote man achter dit project is de tenorsaxofonist Leon Michels, een veelzijdige muzikant welke aan de wieg staat van de soulsensatie Sharon Jones & the Dap-Kings en die ook door The Black Keys wordt ingehuurd, om als keyboardspeler tijdens de doorbreektournee van het succesvolle Brothers een prominente rol te vervullen. Een mengelmoes aan rijke veelzijdige ervaringen, die allemaal terug te horen zijn op Yeti Season.

Een bezig baasje dus, die zich met zijn geschoolde muzikanten het liefste bezig houdt met soundtrackachtige jaren zeventig soulfunk collages die hier terug te horen zijn in het zwoele door blazers opgesierde Ala Vida. Oorspronkelijke experimentele triphop zoals in het zweverige Lesson Learned, maar dan zonder de breaks en samplers, zo puur mogelijk gehouden. Bij Yeti Season gaat de band vaak nog verder terug in de tijd, en zoeken ze de inspiratie bij de geestverruimende jaren zestig. Ze richten zich specifiek op het spirituele India, met de mediterende trance opwekkende invloeden. Een excuusbriefje voor de toenmalige popartiesten om helemaal los te gaan op drugs en al jammend in beneveltoestand de creativiteit op te roepen.

De vijfde studioplaat Yeti Season is oubollig wollig met een hoog aaibaarheidsgehalte. Toch laten ze al direct bij Unathi hun veelzijdigheid gelden. Het afrobeat intro wordt vervolgd door verleidelijke buikdanseres Hindi Bollywood zang van Piya Malik met freakende Gong achtige uitspattingen. Voordat je ervan bewust bent voegen ze er de nodige Mexicaanse blaaspartijen aan toe waardoor je verward opeens de aangrenzende filmstudio in een spaghetti westen decor binnenstapt. Een uniek rariteitenkabinet welke de verknipte hersenspinsels van Leon Michels naadloos opvolgt.

Het vintage erotische Sha Na Na haakt in op de Franse spacende ambient house die in de jaren negentig een prominente rol vervullen in de ontwikkeling van de dance cultuur. Mellow afterparty muziek met een hunkering naar de seventies B-film romantiek. Wat is het heerlijk om hierbij echte marcherende drumpartijen te horen, en dat er niet gekozen is voor afgestofte geluidsfragmenten. Zo beland je op het einde van Zaharila in een versnelde draaikolk van doorgedraaide ritmes en een laag rondvliegend fluitspel, die je niet zomaar uit een kastje tevoorschijn haalt. Die dwarsfluit wil ook met een adembenemende schoonheid afsluiten in het treurende Last Blast.

Het bedwelmende hypnotiserende effect op Murkit Gem wordt versterkt door de repeterende groove, kroegpianospel en ophitsende ratelslang percussie. Het zwaar psychedelische Dhuaan houdt zich staande op een melodieus gezongen progressieve rock onderlaag terwijl Perfect Harmony opleeft door de futuristische Moog toetsenwerk met een donker postpunk randje. Die jaren tachtig komen ook terug in de rondspokende ska invloeden van het sterk geblazen Silver Lining.

El Michels Affair switcht eenvoudig van James Last achtige kitsch naar de stoere politiek correcte blaxploitation soul van het iconische Shaft om vervolgens in de James Bond soundtracks van John Barry het avontuur op te zoeken, inclusief die heerlijke Oosterse touch. Ook voor de muzikanten een geweldige uitdaging door aan de slag te gaan met exotische instrumenten als de sitar en de tanpura. Het zit allemaal zo doordacht geniaal in elkaar. Natuurlijk wil je eigenlijk die foeilelijke kinderlijke albumhoes niet in je kast hebben, wat zonde is. Jammer, die onschuldige gekte geeft precies weer waar Yeti Season voor staat, dus gewoon schaamteloos aanschaffen die plaat.