Alweer bijna twee jaar geleden verrasten Minco Eggersman en Theodoor Borger, met de grote hulp van de Noorse trompettist Mattias Eick, met het project en album Unifony. Een album vol muziek badend in het nieuwe klassiek met dikke vleugen jazz daardoorheen. Sprankelend, warmbloedig filmisch en emotievol.

Voor een tweede deel van het project vroegen Eggersman en Borger de New Yorkse en vermaarde jazzpianist Aaron Parks mee te doen. Iets wat hij na het horen van de eerste Unifony maar al te graag wilde. Nadat de mannen bij elkaar opnamen hadden gemaakt in de studio van Borger werd ook de IJslandse saxofonist Óskar Guðjónsson enthousiast en dan ook aangetrokken voor het project.

Eggersman en Borger hebben besloten om van Unifony een project te maken waarbij tijd geen issue is en inspiratie en improvisatie voorop staat. Zo doken ze met Parks de studio in om met ruwe ideeën samen tot een nieuwe vorm te komen. Op basis van de improvisaties van Parks kleurden de composities naar een rondere sfeer die daarna door Guðjónsson in een IJslandse studio, tot de afgeronde composities, zoals ze nu op Unifony II te horen zijn, vervolmaakt werden.

Eggersman en Borger zijn sfeerzoekers. De vrije composities van Unifony staan in basis niet ver van de soundtracks die Eggersman over de jaren reeds maakte. Het mooie van Unifony is echter dat er met muzikanten vanuit andere muzikale richtingen en zonder beeld te hoeven invullen, volledig nieuwe muzikale vergezichten kunnen worden gecreëerd.

En ook op Unifony II pakt dat weer fraai uit. De afzonderlijke composities sluiten naadloos op elkaar aan en vormen een bijzonder sfeervol en rijk geluid. De sfeer is ingetogen, iets waarbij het spel van Guðjónsson naadloos op aansluit. Parks is de man van de muzikale verbinding die Borger en Eggersman voor hem in een ruwe versie voorspiegelden.

Ongrijpbare klanken doordrenkt van melancholie in een haast verstilde sfeer (pas bij de één na laatste compositie Move komt er iets van ritme in) opgenomen is wat Unifony II ook weer zo interessant maakt. Een album vol tijdloze muziek waarbij multi-instrumentalisten Eggersman en Borger de ruggengraat zijn en de gastmuzikanten de nadrukkelijke individuele inkleuring verzorgen is wat dit project zo spannend en innemend maakt. Al helemaal als het prachtmuzikanten als Parks en Guðjónsson zijn die exact aanvoelen waar Eggersman en Borger met Unifony II naartoe willen.