Efterklang verpakt maagdelijke onschuld in tedere fragiliteit. De lokroep van deze Denen reikt veel verder dan het thuisland. In een grijs verleden hebben de betoverende klanken mij al eerder in een euforische dancetrance gebracht. Een unieke live ervaring die hooguit door de ingetogen baarmoeder belevenis van het stukken speelser, maar enigszins gelijkwaardige Sigur Rós geëvenaard wordt.

Toch wel een aangename verrassing. Wie rekent er nu op een nieuwe Efterklang plaat? Ik in ieder geval zeker niet. Het verhaal was voor lange tijd nog niet volledig verteld, maar bij voorganger Altid Sammen viel alles passend op zijn plek. De stilte van zeven jaar is nodig om de cirkel rond te krijgen. Een prachtige memorabele titel, die ik altijd met eeuwige liefde in verband breng. Het hemelse verbond met hemelse liefde gevormd. Het schitterende sterrenstelsel wordt voor de laatste keer toegewuifd, een waardig afscheid met een flinke dosis aan progrock invloeden. Dan is het prima dat Casper Clausen eerder dit jaar samen met Peter Kember van Spaceman 3 een met het experimentele Better Way een doorstart maakt Daarop zweeft hij nog eventjes gewichtloos boven de wereld om vervolgens een geaarde landing te maken.

Helaas vraagt de geamputeerde maatschappij feitelijk gewoon om een nieuwe Efterklang plaat. De afgelopen twee jaren waren betonhard en beton grijs. Door de stilstand raken de ledenmaten ondervoedt en sterft de ziel langzaam af. Het hart is door die bloedarmoede verlamd geraakt en heeft een flinke dosis aan positiviteit nodig. De schoonheid herontdekken, het in beweging zetten en voorzichtig een simpel dansje wagen. Het euforische gevoel oproepen waar ik tien jaar geleden zo intens door geraakt wordt. Raken, ik herhaal het bewust zo vaak, we verdienen het om geraakt te worden.

Windflowers die hun zaadjes gemakkelijk verplaatsen, licht en kleurrijk. De nieuwe lente aanbiddend, de tussenliggende periode vergeten en op datzelfde punt verdergaan als waar Altid Sammen twee jaar geleden stopte. Is dat mogelijk? Ja, dat is mogelijk. Het verleden is een gepasseerde nachtmerrie, de toekomst een hoopvol sprookje, welke uiteindelijk tot een waardige geschiedenisles uitgroeit. Casper Clausen is spaarzaam met zijn zorgvuldig gekozen woordkeuze. De nostalgische eighties melancholie zit hem vooral in die prachtige combinatie van de huiskamerinstrumentatie waarbij de treurende viool en de in stilte opererende piano een grote rol speelt en elektronische veldopnames het overige werk verrichten.

Alien Arms, door de pandemie zijn wij de vervreemde buitenaardse wezens geworden. Zo lang het virus niet onder controle is, domineert deze als een dominante gastheer het bestaan. Samen te strijden trekken, met niet zozeer de muziek als wapen, maar wel als vredelievend bestrijdingsmiddel. De donkerbruine zware baspartijen van Rasmus Stolberg reiken als kolossale reuzen torenhoog boven de muzikale omlijsting uit, en kietelen voorzichtig de hemel. Als beloning geeft deze de natuurlijke warmte cadeau die vervolgens door de zachte samenzang van Casper Clausen en Indrė Jurgelevičiūtė beantwoordt wordt waar fraaie achtergrondvocalen zich daar als onbesmette witte engeltjes doorheen weven.

Als de zanger dan solo die pastorale Hold Me Close When You Can hoogtes opzoekt, vind hij zijn meerdere in een bovennatuurlijke, bijna Goddelijke soulvolle ontmoeting. Jammer dat de vocoders in Dragonfly die puurheid in een klap wegvagen, maar daar wel pittige dansbeats voor teruggeven. Dansen, dansen, dansen, feestend op de toekomst. Je leeft maar een keer en die reservetijd is de afgelopen periode al versneld in werking gesteld. Living Other Lives heeft de energie van die bewuste avond in de concertzaal, waar ik aarzelend de dansvoer op getrokken wordt en al trippend de vloeiende bewegingen volgen. Missie voltooid, eventjes wegzweven zonder gedachtes, zonder emoties, met alleen het egocentrische zelfbeeld als danspartner. Heel eventjes volledig in controle met jezelf. De kracht van het volledig los zijn.

Wat valt er dan nog over Mindless Center te melden? Die overgave laat je niet meer naar de zoektocht om de juiste woorden te vormen terugkeren, en is dat dan nog noodzakelijk? Je wordt in dat immense zwarte gat opgeslokt, de avondvullende duisternis die in dat zorgzame opgespaarde verlangen naar het nachtleven overgaat. Levenloos in gedachten op House on a Feather zwevend, de moedertaal oerkracht omarmend in de adembenemende gezongen rave explosie van Åbent Sår. Meer heb je niet nodig.