Eef van Breen is zonder twijfel een van de belangrijkste aanwinsten binnen de jazz te noemen. Een Nederlands multitalent zoals je ze maar weinig tegenkomt.

Hij zingt en speelt trompet en schrijft eigen composities in een verrassende diversiteit. Hij studeerde op het conservatorium van Arnhem en Den Haag maar nam ondertussen ook lessen in Amerika bij ondermeer Clark Terry, Lou Soloff en Philip Harper. Pas 3 jaar geleden afgestudeerd won hij al de Dutch Jazz vocalisten Award en speelde hij al op de grote festivals.

Met het album Playing Games maakt hij nu zijn debuut. Omringd door prima muzikanten weet hij volop te overtuigen in een sfeerrijk en gevarieerde compositiesetting. Zijn ervaring als schrijver van muziek voor theater en film, die hij de laatste jaren opdeed, heeft hij knap weten te gebruiken om met 12 spannende composities te voorschijn te komen.

Met een band waarin naast een contrabas en piano ook 2 violen, een harp, een cello aanwezig zijn kan de kleurschakering natuurlijk ook niet anders zijn. Natuurlijk ligt een vergelijking met Chet Baker, waarmee van Breen’s warme stemgeluid en trompetspel overeenkomsten vertoond, voor de hand maar juist in deze bandopstelling en in originele composities weet van Breen deze vergelijking weg te poetsen.