×

Recensie

Alternative

09 maart 2018

Editors

Violence

Geschreven door: Philippe De Cleen

Uitgebracht door: PIAS

Violence Editors Alternative 4 Editors – Violence Written in Music https://writteninmusic.com

Editors is terug met een nieuw album. De vijfkoppige groep rond ‘singing man’ Tom Smith nam afscheid van gitarist Chris Urbowicz, wiens plekje intussen ingenomen werd door Justin Lockey. Met het gebalde, maar mogelijk net iets te strak zittende Violence solliciteert de groep – u raadt het nooit – wéér naar een plekje op de grotere zomerfestivals zoals onder meer Pinkpop, TW Classic en Pukkelpop.

Op album nummer zes krijgt de groep ondersteuning van illustere namen in de muziekwereld (Benjamin John Powers van Blanck Mass, Leo Abrahams,..) productionele input boden en tezelfdertijd de grote ambities van de band extra ondersteunden. Zo staat de groep aan de vooravond van weer maar eens een wereldtournee die hen onder meer langs TW Classic en uitverkochte Sportpaleizen brengt.

Het centrale idee op dit nieuwe Editors album is onder meer om de zeitgeist in muziek te pakken en een soundtrack te maken bij koude, donkere en eenzame tijden waar hoop soms ver te zoeken is. Tezelfdertijd gaat het om ‘violence’ als manier om uit te drukken dat geweld soms menselijke trekken heeft. Dat vind je terug in de met voorzichtig stuiterende elektronica gestutte opener Cold die onmiskenbaar naar Grote Gebarenband U2 lonkt. “it’s a lonely life / a long and lonely life / stay with me / and be a ghost tonight // but don’t you be so cold tonight” zingt Smith. Aanstekelijk, verdomd catchy, maar vooral ook: rechtstreeks gemikt op het hoogste schavotje in de hitlijsten en de concurrentie met de Coldplays en Muses van deze wereld.

Proef de songtitels: cold, violence, nothingness. Dan gaat zeker een belletje rinkelen en voelt het aan alsof Editors deze keer het lichtvoetige aan zich voorbij liet gaan. Of het moest Hallelujah (So Low) zijn dat geschreven werd na een bezoek aan enkele Griekse vluchtelingenkampen. “I bleed like a millionaire”, zo luidt het in een mix van akoestisch gitaarwerk en vooral krautrockerige, naar Kid A van Radiohead refererende elektronica die prominent het groepsgeluid inneemt. Halverwege neemt die song resoluut en bruusk een héél andere bocht waardoor Editors ineens een zowel hysterische als vitale en potente indruk nalaat. Heel even knalt de Britse bende voluit en geeft het in een trek door de meest vuige, brutale uithaal uit haar hele carrière vrij.

Het nagelnieuwe Violence (knap artwork overigens) maakt in zijn geheel een erg hongerige en bijzonder gemotiveerde indruk. Dat merk je ook aan de vooruitgeschoven single Magazine (met bijhorende video door Editors’ getrouwe Rahi Rezvani) die haast op arenamaat geschreven lijkt. Naar eigen zeggen: een opgestoken middelvinger richting de heersende machten (Trump, Boris Johnson, verdachte zakenlui..), maar vooral ook een assertieve oproep richting revolutie (“now talk the loudest with a clenched fist / top of a hit list, gag a witness”). De song stak overigens al wat langer in het archief van de band, maar kwam hier uiteindelijk op de juiste plek terecht.

Wat bij het overlopen van de tracklist opvalt is de aanwezigheid van No Sound But The Wind, een song vol drama en pathos die al geruime tijd een vaste plek op Editors setlisten veroverde, maar die hier – misschien tegen verwachtingen in – net een heel uitgepuurd pianoarrangement meekreeg. Met veel liefde voor de Belgische fans die het nummer op Rock Werchter mee groot maakten. Fijn dat er een studio-opname is, al is het misschien net iets té doorzichtig als voorspelbaar intieme passage in die grote arena’s en zalen waar Editors straks te zien is?

En dan is er die donkere, nihilistische titeltrack waarin Smith & co rock en dance willen versmelten met melodramatisch gezongen zinsnedes als “Baby, we’re nothing but violence”. Je hoort zo dat de groep daarmee op grotere concertzalen en festivals mikt, waar dit soort hybride dancerock met stevig pompende baslijnen vrijwel altijd goed is voor een heel uitgelaten sfeer. “Desperate” en “fearless” trekt de groep met een fikse dosis beats en synths richting danswereld, al valt ook op dat Editors experimenteert met achtergrondstemmen en zo misschien wel verbaast. Daartegenover staat dan wel dat er vrijwel niets meer overblijft van de groep die ooit venijnige, in postpunk gedrenkte albums als The Back Room maakte waarbij ze Joy Division achternagingen met prima singles als Munich en Blood.

Het erop volgende Darkness At The Door vormt een upbeat en zelfs wat lichtvoetig tegengewicht. Een ander uiterste waarin een opgewonden Editors iets tracht aan te vangen met kitschy eighties invloeden en de wildemanslyriek van Bruce Springsteen om daaruit wat sprankeltjes ‘in the zone’-magie weet te puren. Opnieuw valt op: donkere boodschap, maar deze keer verpakt in de vorm van een aanstekelijke, zij het wat luchtig klinkende single. Vervolgens is er het kale, minimale en dansbare Nothingness waarin voor het eerst op het album een volwaardige gitaarsolo terug te vinden is.

Dan resten er nog Counting Spooks dat twijfelt tussen poptune en industrial-invloeden (Depeche Mode, Nine Inch Nails,.. ), waarna de Britten met het op een klokritme marcherend en met sierlijke violen versterkte Belong (“welcome home/ the wilderness is in me”), een lap confuse dramarock, definitief een streep onder het Violence geheel trekken. Het innerlijke beest en de onrust zijn intussen helemaal bedwongen. Althans op de reguliere versie, want dan er zijn nog twee bonustracks te rapen (Pulse, waarin de echo van U2 nog eens opduikt en het met een loden gitaarriff opgetuigd When We We’re Angels).

Violence bevat sfeervol en uitermate herkenbaar Editors materiaal met grotendeels brutale(re) indierock en her en der gekoppeld aan elektronica en dance. De groep trekt en sleurt met dank aan de inbreng van producers Benjamin John Power/Abrahams op album nummer zes aan de eigen identiteit, maar lijkt naar ons aanvoelen soms net iets te blindelings te spurten naar een plek in de charts. Anderzijds valt daar tegenin te brengen dat de groep met inmiddels zes albums op het conto, waaronder deze recente groeiplaat die gaandeweg steeds meer op zijn plooi valt, meer dan terecht aansprak mag maken als hedendaagse klassieker. Werchter lonkt.

Bonustracks:

  • Pulse
  • When We’re Angels


  1. Cold
  2. Hallelujah (So Low)
  3. Violence
  4. Darkness At The Door
  5. Nothingness
  6. Magazine
  7. No Sound But The Wind
  8. Counting Spooks
  9. Belong