Om de carrière van Editors nu zwalkend te noemen, gaat wat ver. Feit is wel dat de band inmiddels behendig de slalom heeft gevonden tussen rockende albums waarbij een weids stadiongeluid vol galmende gitaren wordt gebezigd en albums waarop de elektronica een hoofdrol vervult. In Dream valt na het op de massa mikkende The Weight of Your Love in de laatste categorie.

Het valt te prijzen dat Editors zich niet wil vastpinnen op één genre. Hoewel de meningen over het vorige album verdeeld zijn (Jan en alleman buitelt ineens over elkaar heen om te brullen hoe zwak het was) is wel te constateren dat de band er interessanter op wordt zodra ze de gitaren in de koffers laten en meer experimenteren met toetsen, electro en zelfs 80s-pop. Zoals op In Dream gebeurt. Opener No Harm zet de toon. Traag, sfeervol, aan de koude kant maar intrigerend en een veelvoud aan emoties oproepend. Geen explosieve opener die je met een flinke vaart het album in trekt. Nee, hier is een band met een vlijmscherpe muzikale scalpel een opening aan het maken, zodat ze langzaam onder de huid kunnen kruipen.

Het is echter niet een en al werk op de laagste versnelling. Tracks als Life Is A Fear en Our Love zijn onvervalste dansvloerstampers met echo’s uit de 80s. Referenties naar The Human League en Eurythmics liggen er duimendik bovenop, maar als Editors-frontman Tom Smith een kopstem opzet is de link met Bronski Beat ook nooit ver weg, al denk je door het gebruik van de term Don’t Stop Believin’ in laatstgenoemd nummer onwillekeurig ook even aan Journey. Hoogtepunten op het album zijn de tracks waarop Rachel Goswell (Slowdive) meedoet. Eerst al meteen na de opener op het fraai opbouwende Ocean Of Night, met een behoorlijk dansbare finale. De samenwerking bloeit helemaal in het duistere, onheilspellende The Law dat muzikaal ergens tussen het sfeervolle van Portishead en het tragere werk van The Cure in hangt. Waar in eerdere instantie op No Harm de opening werd gesneden, kruipt Editors hier definitief die huid onder.

Letterlijk en figuurlijk de uitsmijter is het majestueuze, bijna 8 minuten durende Marching Orders. Het nummer bouwt eerst twee minuten op indrukwekkende wijze op, waarna Editors goed op stoom komt door laag op laag te stapelen. De verwachte apotheose blijft echter uit en de band kiest voor een fraai door synths bepaald sfeerbeeld om de plaat mee af te sluiten. Als je iets van kritiek zou moeten uiten, is het dat hetgeen Editors brengt niet bijster nieuw is. Het feit dat alleen al in deze recensie zes andere bands worden genoemd als referentiekader is tekenend. Maar het is wel dusdanig gedaan, dat In Dream als album prima overtuigt. Dit omdat Editors nimmer in puur plagiaat verzandt en ten alle tijden herkenbaar zichzelf blijft.