Elimineer zoveel mogelijk alle onnodige onzinnige triphop verwijzingen, geef de warmte een donkere postpunkglans mee en vorder de Belgische experimenteerdrift terug. Sluit Annelies Van Dinter zich daadwerkelijk in de Ardennen met deze doelstelling in haar achterhoofd van de buitenwereld af? Overdag dromerig mijmerend de lijnen voor Vision Glitch uitzetten, om deze diep in de laatste resterende avonduren tot bezielende tracks te transformeren. Dit romantische beeld krijgt in mijn gedachte vorm. In alles hoor ik de nachtelijke eenzaamheid terug. Het dagelijks vertrouwen verandert dan namelijk al snel in de wantrouwende schaduwen.

Het Echo Beatty eenmansproject is van oorsprong een samenwerkingsverband met haar toenmalige liefdespartner Jochem Baelus. Maar als die liefde niet meer wederzijds is, belemmert het de samenwerking, tenzij je juist een drukkende, ijzige sound wil neerzetten. Vreemd genoeg is dit wel het effect wat de neurotische The Silence krautrock oproept. Er is niks zo gevaarlijk, zo rumoerig, zo dreigend, zo beangstigend als de stilte. Juist in de stilte valt de leegte zo op zijn plek, en komen nikszeggende geluiden zo hard binnen. The Silence is benauwend, de antireactie van de claustrofobische eenzaamheid. The Silence opent de deuren naar de nachtmerries, en versterkt de innerlijke onvrede. Annelies Van Dinter speelt de rol van postpunk koningin perfect uit, en gebruikt haar persoonlijke onrusten om een naargeestig spiritueel effect op te creëren. Als atmosfeerbepaler heeft Omar Yakar Jr in het verleden al de songs van The War On Drugs ingekleurd, in principe doet hij ook nu niks anders. Door de Laying Low natuurgeluiden ontwaken de bossen in de duisternis en eist het nachtleven deze griezelige song op.

Annelies Van Dinter speelt met het inlevingsvermogen van de luisteraar, speelt met ingehouden dynamiek, speelt met stemmingswisselingen. Het vintage seventies Just Because duikt voorzichtig het desperate schemergebied in, en ondanks de luchtige invalshoeken blijft de basiskleur zwart. Soms leidt een song zich door de vocalen, soms is het instrumentatie, soms spelen beide factoren een beslissende rol. Hier gaan de repeterende drumslagen voorop, leggen een begaanbaar pad bloot, waarop Annelies Van Dinter de weg vervolgt. Krachtig in wanhoop, wankel in zekerheden. Toch is het niet allemaal zo zwaar. Het sensuele Candor Candor verloochend de afkomst niet en maakt van die typerende manische Belgische gekte gebruik, welke het geheel heerlijk oppompt. De gemeende spanning van het rondspokende Myriad Of (Im)possibilities haakt hier verleidend op in. Het is zo mooi om die oprechte breekbare vrouwelijkheid te ervaren. De geharde instrumentatie leidt haar al dansend de nacht door.

Op Weeping Streets laat ze haar invloedrijke sobere drumverleden gelden. Vision Glitch ademt in alles de verleden tijd uit, waarbij krachtige jaren tachtig elementen zich op de voorgrond opdringen. Vision Glitch is hoe dan ook een groeiproces. Hoe verder de nummers zich opstapelen, hoe meer de verschillende lagen zich openbaren. Annelies Van Dinter karakteriseert de vrouwelijkheid. Kwetsbaar, bemoederend, en dus zoals al eerder benoemd, verleidend sensueel. Bewustwording van haar machtsbesef. Een vrouw mag weer gewoon een vrouw zijn, en stelt zich niet minder, gelijk of meer dan haar mannelijke collega’s op. Ze verschillen gewoon in aanpak en uitvoering, en dat mag ook weer. Hoe mooi is het om dit ook zo te ervaren. Het zijn de stevige gewortelde persoonlijkheden van Polly Jean Harvey, Kate Bush en Carla Torgerson van The Walkabouts die in het stemgeluid terugkomen.

Op het zachte liefkozende Ghosts of Past Lovers kijkt ze berustend vredig op haar afgesloten relatie terug. Geen haat maar gelijkwaardige liefde. Het is geen keiharde aanval op Jochem Baelus, maar het besef dat de reis voor beide anders verloopt, de een gaat linksaf, de ander volgt het rechterspoor. Deze conclusie leidt breed het zes minuten durende What If uit. Hier dringt overduidelijk de invloed van Omar Yakar Jr. zich op, het ademt in alles de verstillende Americana van The War On Drugs uit. Soms is het voldoende om gepast andermans kwaliteiten te gebruiken. Vision Glitch is de plaat die Annelies Van Dinter moet maken, wij zijn enkel passerende passanten die ademloos aansluiten.