East Man is het nieuwe project van de Britse producer Anthoney Hart die eerder opdook met verknipte electronic hardcore en rave als Basic Rhythm en noise soundscapes liet horen met de act Imaginary Forces. East Man is kort door de bocht zijn kijk op grime, dancehall, beats en bassen. Wat het vooral met Basic Rhythm gemeen heeft is hoe academisch alles aanvoelt en hoe steriel, klinisch en kaal alles klinkt. Red, White & Zero presenteert zich als Engelse straatcultuur voor luisteraars die structuur, textuur, ritme en dynamiek verkiezen boven melodie, tekst of het liedje.

Niet dat het concept afwezig is, deze is er wel degelijk. De bevriende, academische theoreticus Paul Gilroy schreef voor Anthoney Hart een kleine essay als introductie voor het album; deze gaat over straatcultuur in Engeland en kansarme jongeren waar op neergekeken wordt door de  overheid en de rijkere. Zodoende blijft het een vicieuze cirkel waar veel criminelen geen kans krijgen om zich te verbeteren en toe te werken naar zelfontplooiing of een baan. Dit concept komt er vervolgens niet erg goed uit, of je oor voor razendsnelle grime raps in Londens dialect moet toevallig perfect zijn.De uitzondering vinden we op Drapesing dat een samples van een straatinterview laat horen met jongeren die celstraf hadden gehad voor de beroving van een oude vrouw. Ze vertellen hoe ze in elkaar zijn geslagen door de politie tijdens de arrestatie en hoe ze geen uitweg zien naar ene ander leven, omdat ze geen goede baan kunnen krijgen. “Wat is dan een goede baan?”, vraagt de interviewer? “Weet ik veel, eentje die heel veel verdiend en waar je plezier in hebt in ieder geval”, is hun wellicht wat naïeve antwoord, maar vooral onwetende antwoord. Verder klinkt de muziek dikwijls rauw en agressief en wordt dikwijls het geluid van machinegeweren nageboots, zowel vocaal als met de beats. Zodoende is het concept meer voelbaar in de sfeer dan dat het echt concreet wordt door het tekstuele.

Zoals eerder gezegd is dit echt een album dat zeer doordacht omgaat met zijn bassen, beats en haast microscopische electronic, Daar ligt de kracht. Luister maar eens naar het zeer gelaagde Cruisin’ dat als basis een ambient laag kent, daar zowel bas- als sub-bas (niet echt hoorbaar, wel duidelijk te voelen) doorheen gooit en het af maakt met industrial techno beats die klinken als een stuiterende kangoeroe met wollen sokken aan, zodat het springerige geluid dikwijls gedempt wordt. In Mmm horen we dan weer zeer minimaal pruttelende electronic, dub beats en piew piew-geluidjes die doen denken aan de lasergun in een oud computerspelletje. Zo is het album altijd zoekende naar nieuwe manieren om de abstracte electronic net weer dat beetje vreemder te laten klinken en beats en bassen kennen een afwisseling in dynamiek waardoor ze soms heel droog en kaal klinken, dan weer heel lomp en hard en een andere keer weer kapot en “lek”. Het is wellicht niet goed uit te leggen zonder al te snobistisch en specialistisch te klinken, maar het “gevoel” maakt telkens het verschil. Op de meest zware momenten knipoogt dit album graag naar dubmuziek en dancehall. Het is juist op die momenten dat East Man wat weg heeft van Kevin Martin (onder andere Techno Animal, The Bug, King Midas Sound) zijn projecten, zeker als MC Killa P langskomt die eerder al wel eens bij het London Zoo album van The Bug is opgedoken. Hoewel zwaar, zijn dit zeker ook de momenten die het fijnst in het gehoor liggen en het dichtst een aanstekelijk liedje benaderen. Zo word dit abstracte album bijna “feestelijk”. Zeker als de instrumentale industrial techno dub afsluiter And What? (Bood Klaat Version) er vol tempo in gooit en nog één keer zonder genade alle beats en bassen laat knallen, zodat je 100% zeker weet dat jij een betere dag hebt dan je buren die het zelfs op betrekkelijk laag volume nog horen nadreunen. Noem het grime, klinische beat-tovenarij, dancehall, dub, industrial techno – het maakt niet uit, East Man deconstrueert de muziek van UK underground en straatcultuur en bouwt er zijn eigenzinnige feestje mee.