Earth, Wind & Fire is na een pauze van 8 jaar weer terug met een nieuw album. Het twintigste inmiddels. En de band lijkt alles en iedereen te overleven, al dan niet met behulp van een flinke portie nostalgie. Want EWF’s artistieke hoogtepunt werd toch vooral bereikt aan het eind van de jaren 70, toen de unieke combinatie van disco en funk verkeerde in een zeldzaam optimum.

Vanaf het vijfde studioalbum That’s The Way Of The World (1975) via Spirit (1976), I Am (1977), All’n ‘All (1979), Faces (1980) en Raise! (1981) werd een stapeltje albums uitgebracht die nu nog steeds niks aan kracht hebben ingeboet en een band laten horen die zo op elkaar is ingespeeld, dat er niks anders op zit dan enkel de spetterende toeterfunk te horen en te ondergaan die in de groeven verstopt zat. Het was de tijd dat het collectief de ene na de andere hit scoorde en een hele trits legendarische nummers maakten, die nu tot de legacy van de 70’s en vroege 80’s behoorden.

Maar zoals het veel bands vergaat, verging het ook het EWF: het materiaal werd zwakker en konden nieuwe lichtingen bands en artiesten, maar ook nieuwe muziekstromingen, niet meer worden bijgebeend en werd EWF meer en meer iets van vroe’hur. De rest van de 80’s en – sporadisch – de 90’s leverden nog wel nieuw materiaal op, maar geen enkel album haalde het niveau meer zoals dat in de hoogtijdagen eerder regel dan uitzondering was. EWF zakte af naar het niveau van een band die het vooral moest hebben van de vervlogen succestijden en het voor de zoveelste keer spelen van de hits van weleer. En daarmee ook meer en meer richting het niveau van Night Of The Proms op ging, waarbij ook nog eens een band op het podium stond die uit steeds minder oorspronkelijke leden bestond. Een levenscyclus, die steeds meer artiesten van weleer ten deel valt, die bij gebrek aan beter moeten blijven teren op al die oude successen. De enige remedie om niet helemaal te eindigen in wazige achterafzaaltjes is om te komen met nieuw, opvallend materiaal, dat sterk genoeg is om te kunnen staan naast het beste dat ooit gemaakt is en waarover weer gesproken wordt. In het geval van EWF een bijna onmogelijke opgave, aangezien de band zoveel klassieke composities op haar naam heeft staan, die nog steeds in het collectieve geheugen zijn gegrift en daar ook nooit uit zullen verdwijnen.

Na The Promise (2003) en Illumination (2005), die ongemerkt gereleased zijn, is daar opeens, bijna vanuit het niets Now, Then & Forever, het nieuwste album van Earth, Wind & Fire. Van de oorspronkelijke bezetting zijn slechts drie leden over: Philip Bailey, Larry Dunn en Ralph Johnson met hier en daar de hulp van een hele trits mensen. De ooit zo Grote Man Maurice White kampt al jarenlang met een slepende Parkinson ziekte en leidt een redelijk teruggetrokken bestaan.

Twee jaar heeft het productieproces geduurd en leverde dat een album op met tien nieuwe composities. Naast de standaardversie is er ook nog een 2CD-versie, waarbij op disc 2 zeven EWF-fans als Lenny Kravitz, The Roots, Pharrell & Raphael Saadiq even zoveel favoriete vintage tracks hebben uitgezocht. Een aardige bonus, maar het gaat natuurlijk om disc 1 dat het nieuwe album bevat.

De opener Sign Out laat al meteen herkenning horen in datgene wat we misschien heel graag willen horen: EWF oude stijl. Maar het is 2013 en de tijden van September en Fantasy liggen heel ver achter ons. Maar alhoewel het meer dan dertig jaar geleden is dat EWF’s artistieke pieken op hun hoogtepunt waren, wordt het gevoel van hè hè het is weer weekend, dat veel funk & disco uit die tijd uitademde, dunnetjes overgedaan. Het klinkt als een weerzien met iemand die je al lang niet meer hebt gezien. Een prettig gevoel dus. Dat belooft in elk geval al veel goeds, dat eerste nummer.

Verwacht van Now, Then & Forever geen All’n All of Raise! part zoveel, maar zet het af tegen de huidige tijd en het enthousiasme waarmee het gemaakt is. Wat meteen opvalt is de soberdere instrumentatie, waarbij de drums uit een kastje komen en daarmee toch wel aan kracht wordt ingeboet. Ook Love Is The Law en My Promise herbergen eveneens iets van de sfeer waar de band zo groot mee is geworden. Het klinkt allemaal minder bombastisch, maar bij vlagen nog even scherp en puntig, zonder in de val te trappen om een sfeertje op te roepen dat er niet meer is en ook niet meer zal komen. En klinken de tracks niet geforceerd en worden niet pogingen gedaan om het oude publiek te teasen. Want de jonge, huidige generatie zal EWF niet eens kennen en als de naam al is gevallen, dan zou het wel eens muziek van de grootouders kunnen zijn. Want zo lang is het eigenlijk allemaal al geleden dat EWF hot on the heels waren. Maar aan het album is het niet af te horen. Slepende nummers als Guiding Lights en Got To Be Love liggen comfortabel in het gehoor en zijn vet funky. Ook de met een housebeat gelardeerde Dance Floor past prima in een 70’s classics setje, maar klinkt tegelijkertijd eigentijds genoeg om niet versleten te worden als namaak vintage.

Now, Then & Forever klinkt meer EWF dan de albums die in de late jaren 80 en daarna verschenen en alhoewel de overgebleven leden de 60 reeds gepasseerd zijn, valt het niet aan de muziek af te horen. Evenals de capriolen van Nile Rodgers, die op tijd werd gered van een totale artistieke sellout, is dat ook de conclusie van Earth, Wind & Fire anno 2013 en is het nieuwe album meer dan redelijk te pruimen. Enige minpuntje is dat de productie soms wat iel, dun en niet zo erg hi-end klinkt en dat een knetterend opgenomen ritmesectie en dito mix het geheel nog krachtiger had kunnen maken. Maar dat kan nog worden goedgemaakt in de livesets, want power hebben de meeste tracks zeker om in combinatie met de overbekende krakers een onvervalst retrofeestje te kunnen bouwen. Een meer dan aangename comeback. Inpilsen en met Now, Then & Forever het weekend inluiden!