Een grote troefkaart van Spock’s Beard in de tijd dat zowel Neal Morse als Nick d’Virgilio in de band zaten, was de samenzang van de band die, nog los van de variatie in de liedjes, het technische kunnen van de band, de geestdrift, een enorme pijler waren van de sound van de band. De samenzang van juist deze twee samen bracht hen ook zonder de band om zich heen als duo op podia waarbij een zeer gevarieerde setlist dan aan bod kwam. Het album Nick ‘n Neal-Two Separate Gorilla’s (Live In Europe) biedt daar een mooi en monumentaal inkijkje in. Met zowel aandacht voor nummers van de machtige Baard en wat universeler bekende nummers als We Can Work It Out, Baba O’Riley en Carpet Crawlers werd vooral het genieten van gezamenlijk gebrachte muziek gevierd.

Het coronatijdperk met zijn lockdowns bracht veel muzikanten in schrijfstemming en dat gold ook voor de toch al niet als lui bekend staande Neal Morse. Liedjes die meerstemmigheid vroegen, vloeiden uit zijn pen en gebaseerd op eerdere ervaringen in het werken met Nick was het logisch dat die twee stemmen weer met elkaar samen zouden klinken. En toch en toch, er hoorde een derde stem bij, zo vonden de heren. Dat werd de stem van Haken-voorman Ross Jennings. Als je het album beluistert, dan heb je het idee dat de drie enkele weken in elkaars gezelschap verbleven en elkaar inspireerden, hetzij tijdens de live sessies, hetzij tijdens gedeelde maaltijden, al dan niet bijgestaan door spiritualiën om de creativiteit verder te stimuleren dan die gezamenlijkheid zoal zou opleveren. Toch, in weerwil van het idee dat de mannen het album zowat wel live ingezongen zouden moeten hebben, is dat verre van het geval. De heren werkten los van elkaar, zongen dus op klaarblijkelijke afstand van elkaar hun partijen in én, als je naar het eindresultaat luistert, dan kun je alleen maar constateren dat de mix en productie van het album ook nog eens perfect gewerkt heeft. Neal verzorgde de productie zelf en de mix was in handen van Jerry Guidroz voor wie het samenwerken met Neal ook bepaald geen onbekend terrein is.

Wanneer je van samenzang houdt én niet verwacht dat je hier bedolven wordt onder epische stukken in volle bombast gebracht, dan ben je hier aan het juiste adres. Wat je hier beluisteren kunt, sluit min of meer aan op sfeer en aanpak van June van Spock’s Beard; het neigt evenwel nooit naar het geweldige Gibberish van diezelfde Baard, hoe geniaal en over the top dat nummer ook was. Het is juist dat over the top element van Spock’s Beard dat buiten de scope valt. Maar de melancholie, de akoestische benadering, dat hoor je hier zeker wel terug. Jawel, er is ook sprake van meer dan alleen akoestische begeleiding en dat maakt dat het album in zijn uitwerking zeker ook de nodige variatie kent. Die variatie, het moet gezegd worden, zit ook al in de elf tracks die in de samenzang, in de opbouw van de nummers en wordt vooral versterkt door die afwisseling in instrumentatie. Elf tracks als basis en een extra versie van Julia, die ook laat horen hoe gevarieerd de mannen kunnen werken.

Drie nummers van Ross, drie nummers van Nick, vijf nummers van de hand van Neal. De toonzetting is hartstikke fijn, de verdeling van leadzang, de manier waarop de samenzang op het album klinkt, ja, hoe heerlijk is dit album als je gewoon wilt genieten van deze stemmen in een ontspannen setting, in liedjes die vragen om samen gezongen te worden. Natuurlijk, je kunt bij dit album je eigen favorieten er vanzelf wel uit halen. En doe dat vooral ook. Wil je iets proggier, dan is er iets voor je te halen, wil je juist iets meer de gospelkant op, dan vind je er iets van je gading, mag het iets meer Westcoast, dan vind je dat ook. Hier draait het album vooral zijn rondjes om er nog wat langer van te genieten. Fijn album!