Het was dat DWDD onlangs aandacht besteedde aan Duran Duran en we Sylvana Simons van die Parkinson-bewegingen zagen maken op Wild Boys en er nog wat andere neo-hipsters overenthousiast zaten te kakelen over de wederopstanding van Simon Le Bon c.s., anders had in elk geval de Grachtengordel niet geweten dat er een nieuw album van de wilde jongens gereleased zou gaan worden. Daarnaast is het een raadsel wat DD te zoeken heeft op The Hague Jazz, maar in elk geval weten we dat DD weer terug is van eigenlijk helemaal niet weg geweest, alhoewel die indruk wel wordt gewekt.

Met de historische relevantie van DD valt het allemaal wel mee: de band kende vanaf het begin de expliciete voor- en tegenstanders. Natuurlijk wisten de heren de media en het publiek altijd al prima te bespelen met expliciete videoclips, extravagante uitdossingen en muziek van voldoende kwaliteit die niet onder sneeuwde in de soms overdadig aandacht trekkende multimediafratsen van de band. DD was vooral een product van de 80’s en had in die periode ook hun commerciële hoogtepunt. In de jaren ’90 was het allemaal een beetje kwakkelen en aanmodderen en ging het licht langzaam uit. DD kon niet meer meekomen met de nieuwste muzikale ontwikkelingen en lastte op tijd een time-out in. Ook dat leek weer een slimme zet te zijn. Het heeft hun in elk geval niet gedegradeerd tot het lot dat veel 80’s artiesten is beschoren: de wereld rondreizen met die vreselijke Night Of The Proms schertsvertoning. Daar terecht komen betekent voorgoed de pas afgesneden worden van iets dat nog enig artistiek niveau heeft. DD is gelukkig dus geen circusband geworden. De desalnietemin bij de band behorende nostalgische gevoelens komen dan ook vooral voor bij degenen die in die 80’s zijn blijven hangen, veelal om voor hun moverende redenen, zoals het stichten van een gezin of het tegenkomen van niet-muziekminnende vrouwen.

En na een lange adempauze verscheen bijna uit de niets in 2004 Astronaut, dat zowel een comeback- als wel een gewoon nieuw DD-album was. En alhoewel het geen klassieker was, was Astronaut nog niet eens zo’n verkeerd album. Er stonden een paar coole tracks op en ook de single Reach Out For The Sunrise liet een frisse DD horen. De band kreeg de smaak weer te pakken en werden muzikaal weer actiever dan zij de jaren daarvoor waren en leken er weer zin in te hebben. Corpulenter, ouder en clean lijkend kropen ze weer het podium op, soms met wisselend succes. Even leek het erop dat de DD alsnog een parodie op hunzelf gingen worden, maar ook nu werd er op tijd ingegrepen. Astronaut werd in 2007 opgevolgd door Red Carpet Massacre, waarop de hulp werd ingeroepen van Justin Timberlake en Timbaland en alhoewel ook op dit album wederom een paar aardige nummers stonden, leek DD weer af te dalen naar de onderklasse van de popmuziek en kwam de vraag opnieuw naar boven wat de relevantie van DD nu nog was. Grote successen bleven uit, maar DD bleef ook nu weer fier overeind. En nu is er dan All You Need Is Now. Geproduceerd door Mick Ronson, dat dus vooral publicitair wordt gebruikt, want wie weet nu of producties van Mick Ronson nu zo geweldig zijn? In elk geval een klinkende naam achter de knoppen, hetgeen de attentiewaarde alleen maar kan verhogen.

De eerste beluistering van All You Need Is Now is die van een typisch DD-album: de vocalen van Simon Le Bon lijken in de ruim 30 jaar dat de band bestaat nauwelijks aan veranderingen onderhevig te zijn. Het klinkt allemaal heel erg herkenbaar en heel erg DD, zonder dat nu eigenlijk duidelijk is hoe de stijl van DD het beste omschreven kan worden. Het is de compactheid van de composities, de uit duizenden herkenbare stem van Simon Le Bon en de op de 80’s geschoeide sound, zonder dat het een 80’s revival geluid is. In elk geval is het een solide popalbum geworden met geen echte uitschieters, maar ook geen draken van nummers. De nummers doen denken aan de beginperiode van DD, zonder als een aftreksel te klinken. De sfeer is in elk geval goed, het enthousiasme is hoorbaar aanwezig en de heren hebben zichtbaar speelvreugde. In tegenstelling tot veel van hun tijdgenoten is DD nog wel in staat geweest om een lekker klinkend album op te nemen, dat niet de pretentie heeft baanbrekend, vernieuwend of opvallend te zijn. Evenmin wordt er aanhaking gezocht aan de huidige tijd, maar heeft DD voldoende in huis om nog op te vallen en op eigen kracht de aandacht op zich te vestigen met 16 powerpopliedjes. Simon Le Bon en de Taylors zijn weer terug. Maar waren ze eigenlijk wel weggeweest?