Ben je op zoek naar een vrolijke plaat, sla dan gerust deze recensie over. Niels Duffhues neemt je als luisteraar mee naar de donkere krochten van het menselijk bestaan en voert ons op zijn negende album langs liederen over moord, dood, duisternis en duidelijk meer het wee dan het wel van het menselijk bestaan.

Niels heeft er bewust voor gekozen het album mono op te nemen en het klinkt daardoor, met zijn gitaar als vaste maatje, heel direct. Die donkere kant opzoeken en de wijze waarop hij het neerzet, je krijgt zowat het idee dat het hem gelukt is van zijn geboorteplaats Oss het Nederlandse Gotham te maken. Een versie van Batman met juist de muziek van Duffhues als soundtrack? Dat is niet eens zo moeilijk voor te stellen: het donkere van de Batman-films weet Duffhues in zijn muziek zeker te vangen. Het spel met donker, veel meer dan met licht. Let wel: misschien eerder een arthouse versie van Batman dan een heel gelikte versie. Het donkere, dat vangt Niels uitstekend in zijn muziek.

De stem van Niels, de rauwe rafelranden van het gitaarspel, ongepolijst en tot de kern teruggebracht, maken het op zich al een album dat de moeite van het luisteren meer dan waard is. Laat je door Duffhues meevoeren in de donkere wereld die hij perfect weet te vangen in deze tien nummers. Zijn stem als leidsman, als gids en de gitaar soms als dreigend, soms als bezwerend instrument om iets van verlichting misschien wel te brengen, maar, kan dat echt wel, op dit album?

Buried Alive opent eerst nog met bijna opgewekt gitaarspel, maar het verhaal remt je gelukzaligheid al snel af, als een hele familie gewoonweg levend begraven wordt. In plaats van met messen om het leven te worden gebracht. De stem van Duffhues maakt het helemaal af, zeker met de echt subtiele achtergrondzang die je zelfs nog wel wat hoop lijkt te geven. Maar hoop op dit album?

Dat is vooral de hoop dat de dokter je nog iets kan brengen om de ellende van het bestaan te verzachten, zoals we in Doctor horen. Hoe Niels het hier zingt, het gevoel van de avond, de nacht nadrukkelijk in alle essentie voortgebracht, ja zeker, het is donker, het is zinsbegoocheling, maar hoe fraai passen stem en gitaar hier bij elkaar.

Murder Call is ook al zo’n donker nummer over een rechercheur die een aantal moordgevallen deelt. Erg fijne track! Verrassende teksten, verhalen die je aandacht trekken, soms psychedelisch in zijn minimalisme, soms diep de blues in, altijd, altijd dat donkere. Verwrongenheid, hoe dan ook, bij welke van de personages dan ook, je vindt het van zelf terug op dit album.

Die donkere kant, daar weet  Duffhues voor het hele album uit te putten en dat doet hij zeer, zeer effectief en ook nog eens buitengewoon afwisselend. Die afwisseling zit zowel in zijn muziek, ook met de minimale begeleiding die we horen, die zit ook in de variatie in teksten. Hoewel het album alweer geruime tijd uit is, is het zeer de moeite waard om het te beluisteren, zeker als muziek met een donker randje je kan bekoren.