×

Dry Cleaning

New Long Leg

Geschreven door: Leon Pouwels

Uitgebracht door: 4AD

New Long Leg Dry Cleaning Alternative 4.5 Dry Cleaning – New Long Leg Written in Music https://writteninmusic.com

Is Dry Cleaning het gehoopte daadkrachtige antwoord op het toeslaande heersende postpunk mannengeweld? Het begint er wel op te lijken. In ieder geval is het gezelschap rondom vrouwelijk sleutelfiguur Florence Shaw er helemaal klaar voor om het langverwachte debuutalbum New Long Leg af te leveren. Tom Dowse verdiept zich al eerder in de muzikale achtergrond van het postpunk genre en gaat op de Sweet Princes EP aan de slag om een zo identiek mogelijk jaren tachtig geluid uit zijn gitaar tevoorschijn te halen. Het pruttelt nog heerlijk op het stevigere Boundary Road Snacks and Drinks na waar ook Lewis Maynard zijn definitieve basvorm vindt en het steady ritme van Nick Buxton de band al tot noemenswaardige eindresultaten dwingt. Kan het nog beter, of hebben ze in dit stadium hun kruit al geheel verspeeld om narokend onzichtbaar in de geschiedenisboeken te verdwijnen?

Gelukkig weten ze die veelbelovende New Long Leg start te continueren en sluiten de Londenaren zich bij die steeds maar groter wordende groep van brutaal jong talent aan welke ondertussen een net zo bepalende rol als die eerste punkgolf in de jaren zeventig speelt. De poëtische New Long Leg praatzang valt niet bij iedereen in goede aard, maar het geeft wel die kijk op de wankele positie van het ooit zo welvarende Groot Brittannië weer. Een gigantische tuimelaar welke neerbuigend voor de Brexit keuze zwikt en die zich amper tegen het nog steeds niet onder controle zijnde corona pandemie staande houdt.

De teksten van Florence Shaw zijn lekker onnavolgbaar en als er ergens al cryptische omschrijvingen te ontdekken zijn worden deze in de vage zinnen wel ontkracht. Het is de waanzin waarin we ons dagelijks voortbewegen, de isolatie die je dwingt om opgeschreven krabbels, vergeten boodschappenlijstjes en thuis knutsel punkslogans als serieuze literatuur te betitelen. Doordat normaal communiceren in deze tijd vrijwel onmogelijk is, wordt die innerlijke gedachtegang realiteit en lijkt het erop dat Florence Shaw zich er niet bewust van is dat ze op een doordrammende manier aanhoudend tegen zichzelf aan het praten is. Een ietwat manische gekte welke van haar een vervreemdende verhalenverteller maakt.

De schelle blikkerige Scratchcard Lanyard percussie wordendoor de herkenbare patronen van Tom Dowse doormidden gezaagd die eigenlijk niks aan het klassieke voorwerk toevoegen, maar die zich wel direct met zijn gitaarecho’s in het muzikale slagveld van eind jaren zeventig herplaatsen. Het is gewoon oerbeginsel postpunk met gillende emotionele uithalen en die drang om zichzelf heerlijk voorbij te spelen. Lewis Maynard laat zijn instrument er zeurderig doorheen ronken om tijdens de eindsprint nog eventjes als naspel de ruimte op te eisen. New Long Leg is ouderwetse straatrock, onvoorspelbaar, hard, bedreven maar ook weer dromerig.

De hunkering naar stabiliteit heeft juist in de anarchistische tegenstrijdigheid zijn oorsprong. Want is die drang naar hervorming niet gewoon een schreeuw om je eigen toekomst veilig te stellen, door uiteindelijk aan de conservatieve onveranderbare maatschappij deel te nemen. Het schaduwspel dat zich in de donkere voorsteden afspeelt en waarbij een track als Unsmart Lady zelfs die destructieve kant van de grunge bezoekt terwijl de hoekige Strong Feelings wavefunk weer dat futuristische jaren tachtig sfeertje heeft. Och, ze durven ook nog in het luchtige More Big Birds flink met Come Together van The Beatles te spotten, en maken zich niet druk over een eventuele schadeclaim vanwege de copyrights van dat nummer. Misschien voelt Paul McCartney zich wel vereerd dat zijn baspartijen zo goed hergebruikt worden.

Want ondanks dat Dry Clean overduidelijk Brits is lukt het John Parish om die sound te verbreden. Niet gek trouwens, als je nagaat dat deze producer in het verleden zijn protegé PJ Harvey gekneed en figuurlijk uitgebeend heeft om haar die vorm te geven waarmee ze uiteindelijk van schuchter indie meisje tot zelfverzekerde rockdiva uitgroeit. Van de nonchalante mijmerende Florence Shaw wordt min of meer geëist dat ze direct al die rol op zich neemt, en het lijkt erop dat ze dat dus prima aankan. De onverschilligheid die juist een zwaar geëmancipeerde kant van haar openbaart, en waardoor ze zich van de geëtiketteerde rockchicks uit de jaren negentig onderscheidt die veelal voorgeprogrammeerde op marketing gerichte modepoppetjes zijn, waarbij de inhoud er kunstmatig ingepompt wordt. Nee, Florence Shaw schuift eerder de richting van Kim Gordon of zelfs Patti Smith op, die duidelijk een langere houdbaarheidsdatum hebben.

Om uiteindelijk niet te hoog in de eindejaarlijsten te eindigen zorgen ze wel voor commerciële zelfmoord met het in stuurloze noise uitbarstende Every Day Carry. Nog eventjes in de holst van de nacht de vuilnis buiten zetten. Waarna ratten en ander ongedierte aan de songstructuur snuffelen en waarmee ze zichzelf als een in het nauw gedreven wezen hevig pijnigen en als aangevreten prooi hun kwetsbaarheid tonen. Of Dry Cleaning een blijvertje is durf ik dus niet te verzekeren, de kans is groter dat we de naam Florence Shaw in de toekomst wel vaker tegenkomen. Voor nu zijn ze als bandeenheid in ieder geval voor een van de betere debuutplaten uit 2021 verantwoordelijk.



  1. Scratchcard Lanyard
  2. Unsmart Lady
  3. Strong Feelings
  4. Leafy
  5. Her Hippo
  6. New Long Leg
  7. John Wick
  8. More Big Birds
  9. A.L.C
  10. Every Day Carry