Is Dry Cleaning het gehoopte daadkrachtige antwoord op het toeslaande heersende postpunk mannengeweld? Het begint er wel op te lijken. In ieder geval is het gezelschap rondom vrouwelijk sleutelfiguur Florence Shaw er helemaal klaar voor om het langverwachte debuutalbum New Long Leg af te leveren. Tom Dowse verdiept zich al eerder in de muzikale achtergrond van het postpunk genre en gaat op de Sweet Princes EP aan de slag om een zo identiek mogelijk jaren tachtig geluid uit zijn gitaar tevoorschijn te halen. Het pruttelt nog heerlijk na op het stevigere Boundary Road Snacks and Drinks waar ook Lewis Maynard zijn definitieve basvorm gevonden heeft en het steady ritme van Nick Buxton de band al tot noemenswaardige eindresultaten dwingt. Kan het nog beter worden, of hebben ze in dit vroege stadium hun kruit al geheel verspeeld om narokend onzichtbaar de geschiedenisboeken in te verdwijnen?

Gelukkig weten ze die veelbelovende start op New Long Leg te continueren en sluiten de Londenaren zich aan bij die steeds maar groter wordende groep aan brutaal jong talent welke ondertussen een net zo bepalende rol speelt als die eerste punkgolf in de jaren zeventig. De poëtische praatzang op New Long Leg zal niet bij iedereen in goede aard vallen, maar het geeft wel mooi die kijk op de wankele positie van het ooit zo welvarende Groot Brittannië weer. Een gigantische tuimelaar welke neerbuigend zwikt voor de Brexit keuze en die zich amper staande houdt tegen het nog steeds niet onder controle zijnde corona pandemie.

De teksten van Florence Shaw zijn lekker onnavolgbaar en als er ergens al cryptische omschrijvingen zijn waar te nemen worden deze in de vage zinnen wel ontkracht. Het is de waanzin waarin we ons dagelijks voortbewegen, de isolatie die je dwingt om opgeschreven krabbels, vergeten boodschappenlijstjes en thuis knutsel punkslogans als serieuze literatuur te betitelen. Doordat normaal communiceren in deze tijd vrijwel onmogelijk is, wordt die innerlijke gedachtegang realiteit en lijkt het erop dat Florence Shaw zich er niet meer ervan bewust is dat ze op een doordrammende manier aanhoudend tegen zichzelf aan het praten is. Een ietwat manische gekte welke van haar een vervreemdende verhalenverteller maakt.

De schelle blikkerige percussie van Scratchcard Lanyard wordt door midden gezaagd door de herkenbare patronen van Tom Dowse die eigenlijk niks aan het klassieke voorwerk toevoegen, maar die zich wel direct met zijn gitaarecho’s in het muzikale slagveld van eind jaren zeventig herplaatst. Het is gewoon oerbeginsel postpunk met gillende emotionele uithalen en die drang om zichzelf heerlijk voorbij te spelen. Lewis Maynard laat zijn instrument er zeurderig doorheen ronken om tijdens de eindsprint nog eventjes als naspel de ruimte op te eisen. New Long Leg is ouderwetse straatrock, onvoorspelbaar, hard, bedreven maar ook weer dromerig.

De hunkering naar stabiliteit heeft juist zijn oorsprong in de anarchistische tegenstrijdigheid. Want is die drang naar hervorming niet gewoon een schreeuw om je eigen toekomst veilig te stellen door uiteindelijk deel te nemen aan de conservatieve onveranderbare maatschappij. Het schaduwspel dat zich in de donkere voorsteden afspeelt en waarbij een track als Unsmart Lady zelfs die destructieve kant van de grunge opzoekt terwijl de hoekige wavefunk van Strong Feelings weer dat futuristische jaren tachtig sfeertje heeft. Och, ze durven ook nog in het luchtige More Big Birds flink te spotten met Come Together van The Beatles, en ze lijken zich niet druk te maken over een eventuele schadeclaim vanwege de copyrights van dat nummer. Misschien voelt Paul McCartney zich wel vereerd dat zijn baspartijen zo goed hergebruikt worden.

Want ondanks dat Dry Clean overduidelijk Brits is lukt het John Parish om die sound te verbreden. Niet gek trouwens, als je nagaat dat deze producer in het verleden zijn protegé P.J. Harvey gekneed en figuurlijk uitgebeend heeft om haar die vorm te geven waarmee ze uiteindelijk van schuchter indie meisje uitgroeit tot zelfverzekerde rockdiva. Van de nonchalante mijmerende Florence Shaw wordt min of meer geëist dat ze direct al die rol op zich neemt, en het lijkt erop dat ze die dus ook prima aankan. De onverschilligheid die juist een zwaar geëmancipeerde kant van haar laat zien, en waardoor ze zich onderscheid van de geëtiketteerde rockchicks uit de jaren negentig die veelal voorgeprogrammeerde op marketing gerichte modepoppetjes waren, waarbij de inhoud er kunstmatig ingepompt werd. Nee, Florence Shaw schuift eerder de richting op van Kim Gordon of zelfs Patti Smith, die duidelijk een langere houdbaarheidsdatum hebben.

Om uiteindelijk niet te hoog te eindigen in de eindejaarlijsten zorgen ze wel voor die commerciële zelfmoord met het in stuurloze noise uitbarstende Every Day Carry. Nog eventjes in de holst van de nacht de vuilnis buiten zetten. Waarna ratten en ander ongedierte mogen snuffelen aan de songstructuur en waarmee ze zichzelf als een in het nauw gedreven wezen hevig pijnigen en als aangevreten prooi hun kwetsbaarheid tonen. Of Dry Cleaning een blijvertje is durf ik dus niet te verzekeren, de kans is groter dat we de naam Florence Shaw in de toekomst wel vaker zullen tegenkomen. Voor nu zijn ze als bandeenheid in ieder geval verantwoordelijk voor een van de betere debuutplaten uit 2021.