Muzikant, kunstenaar en filmmaker Michael Collins maakte eerder al muziek onder de naam Run DMT en Salvia Plath. Nu is hij terug als Drugdealer met The End of Comedy, een album dat tot stand kwam met de medewerking van een flink aantal gastvocalisten.

The End Of Comedy is een akoestische plaat vol fraaie harmonieën, kleine kwinkslagen en een zomerse sfeer. De plaat is doordrenkt van invloeden uit de vroege jaren zeventig (denk aan Californië, Harry Nilsson) en vormt daardoor een aangename, ontspannen trip naar andere tijden. Sfeer is even belangrijk als compositie; Collins lijkt de luisteraar te willen dwingen The End Of Comedy als een album te beluisteren en niet als een setje nieuwe songs.

Met ruim een half uur is The End Of Comedy dan ook aan de korte kant gehouden; gemakkelijk, zonder skippen, van begin tot eind te beluisteren. De plaat kent bovendien een intro en een outro en halverwege nóg een instrumental. Nu zijn dit wel aangename tracks: jazzy opener Far Rockaway Theme met zijn straatgeluiden en trompet klinkt wat clichématig maar is wel sfeervol. Comedy Outro ligt hier in het verlengde van en Theme For Alessandro, met zijn glimmende strijkers is een weldadig – zij het niet bijzonder inventief – intermezzo.

Hier en daar komen passages voorbij die de trip naar vervlogen tijden versterken, zoals het geluid van een typemachine en dat van een matrixprinter. My Life (met Danny James) wordt ingeleid door de hypnotiserende woorden van een ‘mad professor’. Hierna verliest de track wat glans en leunt te veel op ‘la la la’. Ook Easy To Forget (met Ariel Pink), beginnend met een heerlijk akoestisch seventies-sfeertje, lost de beloftes niet helemaal in en kent wat muzikale en tekstuele bloedarmoede.

Elders is de plaat overtuigender: The Real World (‘It’s such a psychedelic place… the real world’) met zijn heldere akoestische gitaren, steelgitaar en gefluit is een optimistisch juweeltje. Suddenly combineert opvallende dynamiek met een mooie, zwoele sound gekleurd door harmonica, piano en lekkere baspatronen. Were You Saying Something? is als een luie, zomerse zondagmiddagtrip. Het fraaie effect over de gitaar en de heerlijk dwarrelende fluittonen hebben een bijna drogerend effect. Michael Collins heeft aan vocale harmonieën (van Weyes Blood’s Natalie Mering) en een krachtige piano genoeg om van de titeltrack iets moois te maken: ‘I’m in love with laughter…’, klinkt het. Hier lijkt Drugdealer wel een kruising tussen Ben Folds en Todd Rundgren.

Het zijn vooral de fijne vocalen en de smaakvolle, rake (retro-)instrumentaties die van The End Of Comedy zo’n lekkere plaat maken. Drugdealer is er met dit werkstuk in geslaagd in een opvallend verslavend album te brengen dat veel meer is dan de som der delen.