Het is puur toeval dat het uit Boston afkomstige Dropkick Murphys gedurende het presidentschap van Donald Trump niet van zich laat horen. Al legt hij twee weken na het verschijnen van 11 Short Stories of Pain & Glory de eed af en komen de Iers-Amerikaanse Celtic folk punkers nu pas met hun opvolger. Turn Up That Dial is een comeback, nadat zanger Ken Casey bijna knock-out gaat en voortijdig de ring moet verlaten. Na een ernstig motorongeluk in 2018 moet hij met heftige werveltrauma’s onder het mes. Het vingers gevoel is totaal verdwenen waardoor hij tijdelijk genoodzaakt is om zonder basgitaar het podium te betreden.

Ondertussen is hij weer aardig hersteld, en mag de Middle Finger single op meerdere manieren opgevat worden. Een doeltreffende middelvinger naar de maatschappij. Maar ook ironisch gezien, alle kracht in zijn hand is weer terug. Dit feestvierende gezelschap heeft zijn eigen wat hardere humor, en daar past deze houding perfect tussen. Is er verder veel veranderd? Nee, want er valt gewoon bar weinig aan deze formule te verbeteren, en dat hoeft ook niet. Nog steeds zijn ze het hardere Amerikaanse antwoord op The Pogues, de felheid is in de loop der jaren bij Dropkick Murphys zeker niet afgenomen.

Met het Turn Up That Dial titelnummer vragen ze al om het volume harder te zetten. En terecht, dit is heerlijke old-school Dropkick Murphys. Een perfecte mix tussen punk en folk. De nostalgische terugblik aan de vroegere jeugdjaren krijgt in het voor Dropkick Murphys begrippen sentimentele Queen of Suffolk County vorm. Ook het meer folk georiënteerde H.B.D.M.F. draagt dit sfeertje. Uiteraard is de humor ook aanwezig in de punksong van het haat/liefde eerbetoon aan een van de twee The Clash frontmannen in Mick Jones Nicked My Pudding.

Dit is de sound waarmee ze bekend worden en het is een afbreuk aan hun roots als ze dit verloochenen. De urgentie is uiteraard niet meer zo groot als vijfentwintig jaar geleden. Ze dragen dan wel nog steeds dit hardcore gevoel vanuit hun hart uit. Het publiek is ook een kwart eeuw ouder, en kiezen waarschijnlijk voor een conservatiever veiliger bestaan. Punk is niet dood of vergankelijk, maar wel duidelijk op de rebelse tienerjaren gericht. Het nodigt in ieder geval uit om de teksten keihard mee te schreeuwen, daar in die anthems ligt nog steeds hun kracht. Dat de muzikanten zelf op leeftijd raken en daardoor vaker met persoonlijke verliezen geconfronteerd worden hoor je in het persoonlijke I Wish You Were Here terug, opgedragen aan de overleden vader van Al Barr

De al eerder op single verschenen Smash Shit Up folkrock song steekt er door die geweldige dominante baspartijen fier bovenuit. Logisch dat deze een jaar geleden als aankondiging van Turn Up That Dial al gedropt wordt. Maar om vervolgens ruim een jaar te wachten om de plaat publiekelijk los te laten? Daarvoor zijn de prima songs net te inwisselbaar. Een constante voortzetting van hun eerdere werk, en dat is stiekem ook weer fijn.