Drive Like Maria
Creator Preservor Destroyer
Na debuut Elmwood (uit 2009) ging het een tijdje héél snel voor de Nederlands-Belgische rockband Drive Like Maria. De band schuimde de festivals af en mocht het publiek zelfs opwarmen bij grote optredens van AC/DC en ZZ Top. Die ervaringen nam de groep mee voor opvolger Drive Like Maria (uit 2012). Vijf jaar later – een halve eeuwigheid in de pop/rockmuziek – staat de groep er weer. Met hun dérde album. Drie keer = scheepsrecht?
Voor zij die nog niet bekend zijn met de groep: Drive Like Maria is een rock ’n roll trio bestaande uit zanger/gitarist Björn Awouters, gitariste Nitzan Hoffman en drummer Bram Van Den Berg. Op het nieuwe album wordt het trio onder meer bijgestaan door fijn volk als Jop Van Summeren (De Staat), Lara Chedraoui (Intergalactic Lovers) en verrassend genoeg ook de Badabimbum band, een van de meest populaire straatbands die Italië, waar de groep het album opnam, rijk is. En live komt bassist Maarten Van Damme de groep bijstaan.
Creator Preservor Destroyer is het verzameld resultaat van twee eerder uitgebrachte EP’s (Creator, Preservor) en een handvol nieuwe songs (de onuitgegeven EP Destroyer). Dat betekent wel niet dat het album ook integraal de volgorde van de songs op de EP’s volgt. Gelukkig werd daar enige tijd in gestoken zodat er wel zeker een sprake is van een zekere consistentie.
Een album is één zaak. De groep staat vooral bekend dan wel berucht om zijn energiek rockende liveshows. Het jammere is dat daar op het album relatief weinig van te horen is. En dat heeft vooral te maken met productie, niet zozeer met de songs.
Neem nu opener Nighthawk. Daarop hoor je eerst nog een donkere, licht bluesy sound die ergens verwant is aan het meest luie van Oasis. Echter duurt het niet gek lang voor het trio er plots het hele hebben en houden uit perst en een gejaagde, stevig in het gitaarwerk drijvende sound nastreeft. En ondanks het ruwe gitaargedoe ontwaar je pop, waardoor Drive Like Maria zich als een lokale variant van Foo Fighters opwerpt.
Er zitten goede ideeen in het album, zoals het fijne loopje van Keeps Me Going. Toch weet de song ons niet volledig te overtuigen. Niet dat de band geen goede, soms erg bluesy rockriffs weet te produceren (Deep Blue, Sonny), maar vooral productioneel en – erger – emotioneel doet het ons behoorlijk weinig. Uit commercieel opzicht werkt het ongetwijfeld wél, want de aanvragen voor optredens blijven maar binnenstromen. Live zal dit Drive Like Maria beter tot zijn recht komen.
Op zich blijven de songs overeind (het soulvolle, naar de kale sound van The XX verwijzende Will We Ever waarin Intergalactic Lover Lara Chedraoui een erg goede beurt maakt), maar het materiaal komt helaas soms te vlak en veel te steriel over. Nergens horen we échte, rauwe geëxciteerdheid, tenzij bij opener Nighthawk of het met saxofoons opgeleukte Tiny Terror.
Op Saints doet Drive Like Maria gewoon een ZZ Topke (niets mis met ZZ Top overigens) terwijl het flauwe, lome Sinners eigenlijk weinig meerwaarde heeft. Het meer akoestische I Wonder If It Goes heeft dan weer een aardige popritme in zich. We kunnen ons niet van de indruk ontdoen dat When The Lights Go Down mikt op Groots Sentiment zoals The Editors in hun pianoballades dat ook doen. Wél fris is de best aardige pittige rockbeat in Taillight, dat aangeeft dat Drive Like Maria wel degelijk goede songs in huis heeft.
Creator Preserver Destroyer maakt in zijn geheel weinig indruk. Slechts een handvol fijne pop/rocksongs, veel te weinig om enthousiast over te zijn. Een gemiste kans, want de band heeft zeker potentieel maar weet dat jammer genoeg op Creator Preserver Destroyer onvoldoende te benutten.