Andrew Clinco maakt recentelijk nog indruk met zijn sideproject Vr Sex. Nu is het tijd voor het stukken toegankelijkere Drab Majesty. Er wordt minder met schimmige donkere achterkamer sekspartijen en andere vreemde gekte en buitensporige fantasieën geflirt. Al verraadt de hoesfoto van de albino inclusief zonnebril dat het hier ook een gimmick betreft. Dit is uiteraard te linken naar dat vampiers niet tegen daglicht kunnen. Feit is dat Deb Demure, zo noemt de veelzijdige gitarist en drummer Clinco zich op dit project, veel meer oog voor humor en zelfspot heeft, tenzij hij zijn bands juist als diepe ernst beschouwt, maar dat betwijfel ik. Modern Mirror is de derde plaat van deze uit Los Angeles afkomstige gothic romantici, welke verder uit Mona D op keyboard en backing vocalen bestaat.

Modern Mirror laat in tegenstelling tot de frontfoto veel meer daglicht toe. De postpunk wordt met lichtere New Wave dreampop klanken en een ritmisch verfrissende sound afgewisseld. Geen kille doodslaande drumcomputer, maar juist een sfeervol organisch levendig geluid. Eris bewust een keuze voor de afwisseling op deze toegankelijke dansplaat gemaakt. Het beklemmende gevoel in een metropool te leven vervaagd door een breed uitwaaiend muzikaal bloemenveld. Alsof je in een prachtig natuurschilderij binnenstapt, gevuld met prachtige beeldende kleuren, om maar niet oog in oog te komen staan met een stoffig in de kelder weggestopt kunstobject. Hier is een ander publiek voor te vinden dan bij Vr Sex. Dat smerige onderbuik gevoel roept het nu niet op. Het is te voorzichtig en veelal op de automatische piloot ingespeeld.

De indruk dat de aandacht vooral op Drab Majesty gericht is neemt hij hier weg. Het verbaast mij niks als hij in het vervolg deze in Vr Sex stopt. Tracks als het Electric Body Music dansvloer uitje The Other Side, de laagtes van Out of Sequence en het diep gaande voortslepende Noise of the Void imponeren, maar daar houdt het bij op. De synthpop songs hebben zelfs een hoog toegankelijk postpunk boyband uitstraling. Een imago waarmee de frontman hopelijk niet geassocieerd wenst te worden. De sporadische uitbarstingen worden zelfstandig de mond gesnoerd. Op Modern Mirror hoor ik een lager klanttevredenheidsgevoel terug, neemt niet weg dat het voor wave begrippen een uitstekende plaat is. De krochten van de ziel worden echter vakgericht vermeden.