Rond de eeuwwisseling was Doves, samen met onder meer Elbow, een van de interessantste nieuwere bands in Engeland. Nadat Britpop/cool Britannia, drum & bass en big beats waren weggeëbd leek er even weinig opzienbarends onder de zon, maar met het album Lost Souls gaf Doves in 2000 direct een visitekaart van jewelste af. Het sfeerrijke album, vol atmosferische, oorstrelende, vaak licht psychedelische indiepopsongs, oogstte veel lof, net als de drie albums die de band in de tien jaren erna nog uitbracht.

Na het moeizaam tot stand gekomen vierde album Kingdom Of Rust (2009) wilden de bandleden Jimi Goodwin, Jez Williams en Andy Williams op adem komen. Dit duurde tot een jaar of drie geleden, toen de band weer in het geheim aan het opnemen sloeg om vervolgens in 2019 weer een aantal keer de podia te beklimmen, tot vreugde van velen (er waren zelfs Twitteracties gestart door fans). In de laatste maanden van vorig jaar maakte het drietal de opnamen voor hun vijfde album af.

Ondanks de tien Doves-loze jaren die inmiddels zijn verstreken sluit The Universal Want naadloos aan op zijn voorgangers: veel sfeer en diepgang, wonderschone muziek met een rafelrand; onmiskenbaar Doves. De singles Carousels, Cathedrals Of The Mind en Prisoners bleken fris en inspirerend maar waren ook als het stappen in een warm en bekend bad. Dat was wel zo prettig in het turbulente jaar 2020.

Na de onuitputtelijk rollende beats (een sample van Tony Allen) en dromerige sferen van albumopener Carousels is I Will Not Hide een lekker stuiterende tweede stap het album in, een compacte song met na enkele minuten fijn geestverruimend gitaarwerk dat de song naar zijn einde brengt. De psychedelische pop van For Tomorrow, met hier en daar een subtiel aandrijvende piano, laat weer zo’n typische, weldadige, zomerse break horen waar de band als sinds eind jaren negentig het patent op heeft. Broken Eyes is introspectiever en melancholieker, ondanks het vlotte tempo. Het onderwerp is de schade die het leven je kan toebrengen, meer specifiek: de gevallenen onder familie en vrienden.

Het hart van The Universal Want is ingeruimd voor de twee andere singles. Cathedrals Of The Mind heeft als achterliggend idee hoe iemand je in je gedachten kan blijven achtervolgen. Het is een originele compositie die zich op onvoorspelbare wijze ontpopt: breekbaar, integer en gelardeerd met mooie extra zanglijnen, intrigerende stemsamples en flarden saxofoon. Het beduidend rechtlijnigere Prisoners is een jachtige song van het kaliber Black & White Town (2005); knap hoe de band hier voort kan jagen met behoud van harmonie en emotionele diepgang. De stem van Jimi Goodwin, die een slagje rauwer is geworden, geeft de song extra persoonlijkheid.

Hierna is Cycle Of Hurt beduidend kalmer: losjes, atmosferisch; een song zoals Doves ze al veel vaker maakten. Gesproken woord opent en sluit de track, die ondertussen nog een paar keer van tint en intensiteit verschiet. Mother Silverlake was de eerste nieuwe track waar Andy Williams en Jimi Goodwin aan werkten, toen ze in 2017 een huis hadden gehuurd in het Peak District om weer eens samen muziek te maken. Het is door de Afrikaanse invloeden ook het meest opvallende nummer van het album: springerig en spiritueel; een aanwinst voor de discografie van Doves.

De titelsong van de plaat handelt over de onverzadigbare, rusteloze mensheid die maar weinig lijkt te leren (‘How long, til we see what we really want? / What we really need?’) Hier koppelt Doves een mooi klaaglijke pianosong aan de beats en de danscultuur van het Manchester van de latere jaren tachtig en de vroege jaren negentig. De jaren dat de fameuze club The Haçienda ieder weekend volliep en Jimi Goodwin, Jez en Andy Williams nog de dance act Sub Sub vormden. Het afsluitende, akoestisch getinte Forest House past hier mooi na; de song ademt de rust van de natuur, het thuiskomen na het nachtleven.

Wellicht had Doves er rond 2012 geen klasseplaat als The Universal Want meer uit kunnen persen. De vermoeidheid na tien, vijftien jaar opnemen en wereldwijd toeren was waarschijnlijk te groot en de vastberadenheid was wellicht niet meer aanwezig. Hoe anders was dat de afgelopen jaren. The Universal Want is het indrukwekkende bewijs hiervan.

Lees hier het interview met Jimi Goodwin.