Douglas Dare is gezegend met één van de mooiste stemmen uit de hedendaagse muziek die binnen een spaarzame instrumentatie steeds tot volle bloei komt. Het was even wachten op zijn derde album, in totaal drie en een half jaar, maar Milkteeth laat in volle glorie horen waarom Dare als zanger, muzikant en songschrijver tot de meest belangrijke van deze tijd geldt.

De tijd die tussen zijn tweede en derde album lag heeft Dare aan zowel mentale als muzikale verdieping besteed. De teksten verhalen over zijn jeugd en afkomst, Dare groeide op in een boerderij in Devon, en zijn zeer persoonlijk en vol emotie. En waar Dare op zijn debuut Whelm en opvolger Aforger vooral koos voor de piano als begeleider kiest hij nu ook meerdere malen voor de autoharp. De verdere begeleiding blijft al net zo spaarzaam als op de voorgaande albums.

De muzikale wereld die Dare optrekt is een bijzondere en direct die als van hem herkenbaar. Met het prachtige I Am Free opent hij gelijk een schatkamer aan emoties en wat heeft hij de pianoklanken met fraaie ruimtelijke klanken verwerkt. Maar het is zijn stem die de song van de grond optilt en fraai laat zweven. Red Arrows met zijn folky melodie grijpt al net zo vast vooral als Dare zijn stem dubbelt, zelfs trippelt, en met zichzelf in duet gaat.

Met het bloedmooie Heavenly Bodies wordt langzaamaan duidelijk dat Dare met Milkteeth een meesterwerk heeft gemaakt. ‘A love light fills my room, dances without a tune. But banging drums overhead, pin me down upon my bed. Open up my mouth to scream: Are my parents proud of me? Mother, father, can I lie, between your bodies tonight’. Een intense tekst over jeugdige onzekerheid over een prachtige folky melodie en Dare’s stem, mooier klinkend dan ooit, die recht je hart binnenkomt. Het instrumentale The Piano Room met fraaie trompet geldt eigenlijk als de hartverscheurende finale.

De al net zo fraaie jeugdobservatie Silly Games (‘Mother’s in the kitchen washing plates. Father’s with the animals and sure to be late. Brother, cousin, won’t play with me, Uncle, auntie, they’re not free. But I see you and I love our silly games’) en het levendige, iets rijker klinkende The Joy In Sarah’s Eyes, verrassend verhalend over Sarah, een meisje dat op haar vijfde een plafond op zich ziet vallen.

The Stairwell, een fraaie, korte, sereen schone pianocompositie, blijkt de aanloop tot het autoharp gedragen en intense Wherever You Are, waarin Dare tekstueel zijn afwezige vriend zoekt: ‘You were my best friend, you knew all of my secrets. Gave up your coat in the cold, laughed at all the jokes I told. My mother loved you, like one of her own. With you I was never alone. Oh, where are you hiding? Oh oh Come out, wherever you are, wherever you are’.

The Window blijkt dan weer de instrumentale aanloop tot het prachtige The Playground. Een wonderbaarlijk mooie compositie die halverwege naar een verrassend rijk geschakeerde climax duwt om daarna ruimte te geven voor het ingetogen Run waarmee het album met de tekst ‘If you are reading this, I’ve run away’ openingen tot nieuwe emotionele percepties openbaart.

Milkteeth is een album waarbij de schoonheid zich per luisterbeurt meer openbaart. Muzikaal als tekstueel zijn dieptes meer blootgeeft. Het derde album van Dare laat een overweldigende muzikale groei horen die gecombineerd met de beeldende persoonlijke en emotionele teksten imponeert en intrigeert.

Milkteeth is, zeker weten, ook een album dat gedurende dit jaar alleen nog maar meer op me in zal groeien. Het is een weergaloos, bedwelmend goed album. Douglas Dare is nu definitief de nieuwe grote ster aan het muziekfirmament.