De In New York wonende singer-songwriter Dougie Poole liet op zijn debuutalbum Wideass Highway slechts een glimp horen van waar hij voor staat: een vleugje country, tragikomische satire, een flinke scheut elektronica en dat alles in een psychedelisch jasje. Daar nog heel lo-fi klinkend, een soort charmant in elkaar geknutseld slaapkamer-album. Nu is daar opvolger The Freelancer’s Bues met misschien wel de lelijkste albumhoes van het jaar: al deze elementen zijn weer aanwezig, maar toch net eventjes anders.

Vaping on the Job is al precies het juiste visitekaartje dat Poole zijn stijl hier etaleert. Een krachtig hedendaagse productie hint naar vervlogen tijden van outlaw country klassiekers. Gooit er vervolgens een scheut synthesizers overheen en verdrinkt zijn vocalen en het gitaarspel in een bak echo. Noem het psychedelische duikboot country als we toch met belachelijke termen gaan strooien. Duikboot? Jawel, want dit album klinkt daadwerkelijk alsof het mijlenver onder zee is opgenomen door een producer met liters whisky achter de kiezen.

Nou ja, geen whiskey: de karakters in deze track grijpen naar een moderner genotsmiddel – de vape pen en wiet– om hun zorgen en/of mislukte toekomst te vergeten. Kunstenaars Michelle en Danny hadden dromen voordat ze toch voor de financiële zekerheid van geld kozen en de wilde plannen lieten varen. De afsluitende titeltrack is een voortzetting van dit verhaal, waar een karakter toegeeft, “You know, I’m only passing through. This job’s not what I’m supposed to do. It just pays the rent and fills the fridge. While I plan my next move.”  We weten het inmiddels, die move gaat er nooit komen triest maar waar. Elders bezingt Poole de soms neppe wereld van online daten in Natural Touch en een geloofscrisis bij wijze van verwerkingsmechanisme voor liefdesverdriet in Budhist for a Couple of Days. Dit lijkt allemaal zeer donker, maar hij brengt het met zoveel scherpte en tragikomische toon, zodat het album nooit zwaar op de maag ligt.

Zo hoort de luisteraar op The Freelancer’s Blues een grote waardering voor ouderwetse country, met veel ruimte voor stijlen als outlaw,  rock, honky tonk, wals, tear-jerker ballad  en zelfs de stempel van de werkende man, zoals Bruce Springsteen dat vroeger ook veelvuldig deed. Een modernisatie omdat er ook ruimte is voor vapen, social media, online daten en de moderne financiële crisis. Modern ook door de al aangehaalde, bevreemdende en toch hedendaagse productie. Zo is het echt een album van deze tijd, met respect voor de country tradities uit het verleden. Knap gedaan!