×

Recensie

Roots

09 februari 2023

Doug Collins & The Receptionists

Too Late At Night

Geschreven door: Cis van Looy

Uitgebracht door: eigen beheer

Too Late At Night Doug Collins The Receptionists Roots 3.5 Doug Collins & The Receptionists – Too Late At Night Written in Music https://writteninmusic.com

Het grootste deel van zijn jeugd schuilde Doug Collins in de kelderruimte van het ouderlijk huis waar hij met gitaarakkoorden zijn Beatleneske zang ondersteunde. Eenzame repetities die de aanloop vormen naar zijn podiumwerk in diverse bands in de plaatselijke clubs van Iowa, Minnesota.  Na de geboorte van zijn zoon zette Collins zijn muzikale activiteiten op het podium even op een laag pitje en verlegde de focus naar songwriting. Ruim tien jaar geleden verzameld hij enkele voortreffelijke muzikanten  in een combo. Bassist Charlie Varley, die al eerder samenwerkte met Doug, krijgt versterking van drummer Billy Dankert en als pedalsteelman Randy Broughten, een oude kompaan van Dankert bij The Gear Daddies op een van de opnamesessies van The Receptionists opduikt, zijn The Receptionists er klaar voor.

Evenals op de bijzonder toepasselijk getitelde voorganger Good Sad News schuilt in het repertoire de doodeerlijke reflectie van uit het leven gegrepen gebeurtenissen waarin naast vreugdevolle zich onvermijdelijk treurige momenten zoals dood, afscheid manifesteren.

“It’s time drinkin’ again” stelt Collins in de opener, ondersteund door doowopachtige backing, het herinnert een beetje aan The Beatfarmers, dat mengsel van pop en country uit de jaren zestig maar in een meer relaxte benadering.

Slijpers als Stay the Same, One Thing in Common en The Hardest Part onthullen de zangkwaliteiten. Het warme stemtimbre overtuigt bovendien moeiteloos in Mama’s Shoes, een (h)eerlijke country ballade voor Collins’ betreurde moeder, de alomtegenwoordige pedalsteel versterkt het melancholische gevoel zonder in melige nostalgie te verzanden.

Wish I Still Cared flaneert gracieus op vloeiende melodieuze ritmiek, telkens onderbroken door een ietwat hilarische hikkende passage. Sunday Afternoon rolt lekker voorbij op de aanstekelijke combinatie van twangend gitaargetokkel en zangerige pedalsteeltonen die eveneens het aansluitende, rockende Dixon aandrijft. Het neemt de laatste twijfel weg. Liefhebbers van Nick Lowe en authentieke pop en pubrockklanken komen met Too Late At Night ongetwijfeld aan hun trekken.



  1. Drinkin' Again
  2. Stay the Same
  3. Mama's Shoes
  4. Wish I Still Cares
  5. One Thing In Common
  6. Sunday Afternoon
  7. Dixon
  8. Three Waves
  9. Hardest Part