“I’m Not Hiding Where I’m Coming From” zingt de uit Virginia afkomstige nachtegaal op de titelsong van Showin My Roots, waarop Donna Ulisse mijmert met muzikaal werk dat haar inspireerde. Sinds de zangeres in Nashville resideert, leverde ze een fraaie reeks langspelers af. Vorig jaar verschafte ze met het boekwerkje The Songwriter In Me enig  inzicht in het songwriting proces. Begin dit jaar volgde de gelijknamige bijhorende cd met de oorspronkelijke demosessies waarop het boek gebaseerd is. Donna  wordt in country- en bluegrasskringen alom gerespecteerd, niet alleen voor haar onmiskenbare vocale kwaliteiten, haar songwerk prijkt op hetzelfde hoge niveau.

Dat blijkt andermaal met de nieuwe cd een dozijn verhalen op een authentieke bluegrass benadering geënt. De titelsong is een zeemzoete ballade die Ulisse in samenwerking met haar man Rick Stanley componeerde. Stanley telg van de beroemde familie uit Virginia, is alomtegenwoordig en debiteert de onvermijdelijke harmoniezang, meestal in gezelschap van Jerry Salley, die de muzikale lijnen bij It Could Have Been The Mandolin uittekent. Dat is hier de mandoline van Casey Campbell die samen met fiddleman Stuart Duncan, de banjo Scott Vestal het vertrouwde, uitgelezen fingerpickingkransje vormt, producer Bryan Sutton betokkelt de gitaar en Dennis Crouch de akoestische baskist. Zoals gebruikelijk in het genre geen drums. Bluegrasspuristen zweren niet zelden bij louter instrumentale interpretaties maar bij  op Hard Cry Moon vormen de zangpartijen een absolute meerwaarde.

Met haar kristalheldere zang brengt Donna emotioneel geladen verhalen. Na het op flitsende fingerpicking voorbijrazende Black Train blijven we op de rails met Workin On The C& O, een ode aan haar  grootvader die als spoorlegger begon en zowat een halve eeuw voor de ‘railroad company’ in Virginia werkte. In Papa’s Garden haalt Donna herinneringen op van de heerlijke zomervakanties die ze als kind beleefde in de boomgaard van de andere grootvader, de Italiaanse  familietak langs vaders kant.

Nummers als  As Long As We’re Together, met een bijzonder sfeervolle viool, ademen eveneens dat weemoedige gevoel uit, zonder in vrijblijvend tranerig sentiment te vervallen. In Ain’t That A Pity wordt het tempo even opgedreven maar het afsluitende luik is opgebouwd met fraai balladewerk. I’m In For A Long Ride, het van Howard Hussey geleende Whispering Pines, een hartverscheurende ballade vereeuwigd door Johnny Horton, de favoriete zanger van Donna’s man.  Vocaal geflankeerd door de onvolprezen Fayssoux, een idool van de zangeres, neemt  Donna Ullise   troostend afscheid met een persoonlijk wiegeliedje I’ll Sleep In Peace Tonight.