Muzikanten die steeds weer op zoek zijn naar nieuwe geluiden, sferen en muzikale kleuren, zijn zonder enige twijfel de meest interessante. Muziek die even grenzeloos als uitdagend is, dat is hoe het drietal Donder dat al jaren doet. Het levert, zoals ook nu weer met hun nieuwe album De Wonderen, uitermate verrassende en intrigerende muziek op.

Pianist Harrison Steingueldoir, bassist Stan Callewaert en drummer Casper Van De Velde hebben een opwindende chemie die gelijk sinds hun aantreden in het muzieklandschap in 2015 indruk maakte. Met onderhand vier albums op hun conto, verrassende samenwerkingen (Lars Greve (Girls in Airports/Bon Iver) en harmoniumspeler Sigbjørn Apeland) en ruime tourschema’s door Europa

Waar ze op hun vorige album Het Verdriet de Vlaamse folk nieuwe diepten gaven, is De Wonderen weer een volledig vrije plaat waarop de drie muzikanten door hun eigenzinnige muzikale wegen via vrije jazz het eigentijds induiken. Steeds weer met uitdagende dan weer sfeervolle klanken nieuwe sferen ontdekken.

De pianoklanken van Steingueldoir zijn daarin vaak het emotionele anker waar Callewaert en Van De Velde knap omheen bewegen, dan weer kort de prominentie pakken. Gelijk een drie-eenheid betaamt. Donder is een trio waarin elke compositie de som der delen is en elke muzikant zijn stempel drukt.

De prachtige titels (Sleutelwoud, Vergeet De Prins, Vader Ademt, Schapenpootwals) wekken verwachtingen die steeds met rake composities beantwoord worden. En waar het woord Wolkenkrabber met een atmosferisch stuk een heel andere waarde aan het woord geeft doet Waterval dan weer exact datgene wat je verwacht met juist een rijk klankenveld.

De Wonderen vertelt verhalen over het alledaagse. Iets wat in de muzikale wereld van Donder nooit alledaags klinkt. Luister naar die uitbundige percussie, die de fraaie pianoklanken en mooie zang van Callewaert in Versnipperd verbindt en je begrijp helemaal wat ik bedoel. Net als die prachtige albumafsluiter Oh My Love. Zo dwars over emoties uit de piano heen werken met percussie en bas werkt al net zo verslavend.

Donder brengt immer albums uit waar het maar slecht genoeg van te krijgen is. En dat mag het allergrootste compliment genoemd worden. De Wonderen is weer prachtig!