×

Recensie

Alternative

14 augustus 2019

Dommengang

No Keys

Geschreven door: Leon Pouwels

Uitgebracht door: Thrill Jockey

No Keys Dommengang Alternative 4.5 Dommengang – No Keys Written in Music https://writteninmusic.com

Sinds de blues en rock eind jaren zestig een collectief huwelijk afsluit, en uit dat geheime verbond de bastaardzoon hardrock voortkomt, blijven de volgelingen generatie op generatie de wereld bestieren. Altijd is de behoefte naar deze pure, rauwe zijtak aanwezig. Vaker wordt er gepoogd om strak naar de roots terug te keren. Met de nodige psychedelica ingrediënten en creatief soleren verkent men de capaciteit van de versterkers. Nu de aandacht zich voornamelijk op de groot geworden gesettelde namen richt, blijft de achterhoede veelal buiten beeld. Tijd om bij een van de nieuwe zendelingen stil te staan. Het Californische Dommengang trio levert met het sterke No Keys alweer hun derde volwaardige plaat af.

In het spacende Sunny Day Flooding wordt de effectenpedaal bijna tot een vuig jaren zestig garagerock niveau vermorzeld. Dan “Sig” Wilson laat zuigend de meest smerige geluiden op je los, alsof er een pact met de duivel is afgesloten. “Search and Destroy”. Om vervolgens de meest waanzinnige heldere postpunk klanken uit zijn gitaar tevoorschijn te toveren. Adam Bulgasem ruïneert met grof geweld alles tot verpulverd puin, terwijl Brian Markham zijn vingers aan de dikke logge bassnaren open brand. Hoe is het vervolgens mogelijk om hier nog acht nummers aan toe te voegen, als alles al totaal stuk gespeeld is.

In het rustig opbouwende Earth Blues zetten ze een vangnet in om de akkoorden een aangenaam spanningsweb te laten spinnen. Dit om te voorkomen dat de song in eindeloos groovend gefreak verzuipt. Deze structuur laat zich tot een duizelingwekkende opeenhoping van stijlen vermengen waar de blues er als uiteindelijke winnaar uitkomt. Woest gaat Wilson voor de eerste keer in Wild Wash ongetemd los om vervolgens zijn onverschillige druggy zang er aan toe te voegen. Het zijn allemaal duidelijke invloeden van andere acts, de originaliteit is vooral om dit als een onmogelijke puzzel passend te maken. Waarschijnlijk nog een lastigere opgave.

Het hypnotiserende Stir The Sea smelt tot een gigantische brok aan druipende liquide mixtuur samen, waarin de voedingsbodem tot een langwerkend verslavend goedje getoxideerd wordt. Je gaat helemaal in hallucinerende werking van de track op. Het spookachtige Blues Rot is enkel een aankondiging die tot Kudzu leidt waar de bas een postpunk basis neerlegt. Daaroverheen volgt een ritmische trippende Madchester dekentje, waar de echtheid van de instrumenten regulerend heerst en zich niet verstikkend chaotisch ontwikkeld.

De serene rust van Arcularius: Burke krijgt door het brede palet van de regenboogklanken kleur welke zich tot muzikale vloeistofprojecties samensmelten en tot de basisbeginselen van de hardrock mengen. Het krachtige drum en bas duo stuwt het door de versnelde geluidsgolven op om vervolgens in vette solerende bluesrock te exploderen. Nu de rem er helemaal af is kan Dommengang ontspannen methodisch te werk gaan zonder in het aansluitende Jerusalem Cricket te verzuipen. Geen nieuwe invalshoeken, maar eerder een hoorbare geluid verfijning.

Na dit spannende verloop valt Happy Death (Her Blues II) ondanks de jankende gitaar een beetje tegen. Meer nog zoekt een oud en geleefd klinkende Dan Wilson de basis op. Na zo’n aardverschuiving komt het allemaal te gewoontjes over. Neemt niet weg dat Dommengang gezegend is om het zo veilig mogelijk af te ronden.



  1. Sunny Day Flooding
  2. Earth Blues
  3. Wild Wash
  4. Stir The Sea
  5. Blues Rot
  6. Kudzu
  7. Arcularius - Burke
  8. Jerusalem Cricket
  9. Happy Death (Her Blues II)