De gitarist uit Belfast leverde voordien al enkele langspelers die de folkroots verbinden met rock op de derde studioplaat Buried In The Hall  ademt de verbondenheid met de Keltische roots uit een ver verleden onmiskenbaar uit. Van meet af aan duiken vergelijken op met Rory Gallagher, vooral in Martin’s met bluesrock gerelateerde passages en als het bottleneckstaafje wordt opgediept. Evenals zijn inspirerende gitaarheld uit Ierland is Martin autodidact.

Martin groeide op in Belfast, de Noord Ierse hoofdstad werd  hopeloos verscheurd door een aanslepend conflict tussen de protestantse en katholieke gemeenschappen dat in een gewelddadige burgeroorlog ontaardde. Traumatische ervaringen klinken onmiskenbaar door in het repertoire, niet zelden in een potig bluesrock stramien gevat.  Dat is uiteraard eveneens het geval op het eerste deel van de concertregistraties in de UK en op het Europese vasteland.

Daylight I Will Find is met knappe gitaarloopjes en slides opgebouwd Daylight . In het ingetogen Government schuilt onderhuidse dreiging die evenzeer huist in het door een lange, slepende aanloop ingeleide Buried In The Hail. Met Unhinged  komen we met verzengende gitaarerupties ,op bluesrock terrein die ook in het vlammende, op strakke boogiebeat geënte 12 Gauge  weerklinken. Die track en de lang uitgesponnen bluesy afsluiter Dixie Black Hand zijn afkomstig van Martin’s passage in de Singer, een club in Rijkevorsel.

Niet onverdienstelijk, echt interessant wordt het op het tweede schijfje, eveneens opgebouwd met eigen werk van Martin. De ritme tandem met Ben Graham en Aaron McLaughlin .In een geheel akoestische benadering klinken het van Buried In The Hail  afkomstige Belfast Blues, Hello In There  en 12 Gauge al even sterk. In de reprise van Daylight I Will Find is er even ritmische en vocale ondersteuning door Demi Marriner, voor het overige een soloconcert dat al even overtuigend overkomt als de verrichtingen met zijn begeleidingsband.