De inkt van de jaarlijstjes is nog maar amper droog of er komt alweer een album uit dat meedingt om hoog te eindigen in de lijst van 2011: Dolorean met The Unfazed. Wat een wáánzinnig mooi begin van het nieuwe jaar, wat een heerlijk tijdloos-mooi album! Vanaf 10 januari is het officieel te koop. En WiM roept vol overtuiging: doe dat!

The Unfazed is het vierde volledige studioalbum van de in 1999 (door zanger/gitarist Al James en toetsenist Jay Clarke) opgerichte band uit Portland, Oregon. Hun muziek valt te omschrijven als progressieve country/folk. En meteen als die kwalificatie op het scherm verschijnt, ontstaat bij ondergetekende zelf een afkeer. Want waarom moeten ‘we’ zulke specifiek mooie muziek toch in een zo groot hok duwen? Aan de andere kant, hoe maak je muziekliefhebbers duidelijk dat je The Unfazed niet mag missen? Nou, iets meer over de nummers dan maar.

Het zijn er in totaal tien (dus veel te weinig: hoe mooier, hoe meer we er willen). De cd opent met Thinskinned, een nummer waarop al snel duidelijk wordt wat we eigenlijk de komende bijna drie kwartier kunnen verwachten: ijzersterke melodieën, die toch ook zeer toegankelijk zijn. Verder een samenzang, waarbij CSN&Y-liefhebbers zich de vingers zullen aflikken (trouwens, CSN&Y zelf waarschijnlijk ook). En ook tekstueel wisselt de ene kneiter de andere af, neemt de band de luisteraar mee in elk verhaal dat gespeeld wordt.

Woorden die de sfeer van de muziek omschrijven zijn ingetogen, sentimenteel (maar niet té), relaxt en melancholisch. En het bijzondere is, dat het op zo’n mooie wijze wordt gebracht, dat je jezelf bijna (liefdes)verdriet zou toewensen. Deze muziek is zeker geschikt voor op de achtergrond, maar eigenlijk te mooi om niet op de voorgrond af te spelen.

Voor de lezers die de muziek van Damien Jurado kennen, het is niet voor niets dat deze singer-songwriter (uit Seattle) dol is op Dolorean en de band veel in zijn voorprogramma liet spelen. Hou je van de muziek van Damien Jurado, dan hou je ook van de muziek van Dolorean. En hou je niet van zijn muziek, dan zul je toch van die van Dolorean houden.

Nog een paar nummers die toch een aparte vermelding waard zijn: zo is Country Clutter een tearjerking mooie ballad, met opnieuw een samenzang die door de schoonheid rillingen geeft op plekken waar krabben geen zin heeft: diep in de ziel. De samenzang is nu overigens met Mara Lee Miller, zangeres van Bosque Brown. These Slopes Gave Me Hope is bijzonder omdat het nummer is opgebouwd uit slechts één akkoord. Vervelend? Nee, absoluut niet! Onder meer door de opbouw en de instrumentale invulling lijkt het nummer toch extra lagen te krijgen. Ook afsluiter How Is It is weer van een adembenemende schoonheid. Door opnieuw de (samen)zang, door de aanwezige elektronica (ja ja, het progressieve) dat perfect in het traditionele is gepast en door de prachtige opbouw van het nummer… De eerste gedachte was om het album 4,5 sterren te geven, maar dit geweldige einde levert toch die halve ster extra op, waarmee het totaal komt op de magische max van 5 sterren!

Zou Dolorean live maar voor de helft zo mooi klinken als op cd, dan nog is het verplichte kost erheen te gaan. En is me dat even ‘toevallig’, hier de drie data waarop Dolorean in Nederland speelt (dus hup, kaarten bestellen en erheen):
11 februari: Patronaat (Haarlem)
12 februari: Ekko (Utrecht)
13 februari: Roepaen (Ottersum)