De aan Kafka gelinkte bandnaam Dog in the Snow staat voor het veredelde eenmansproject van de uit Brighton afkomstige Helen Ganya Brown. Haar duistere dreampop hoort gewoon op het Bella Union label thuis. Het roept herinneringen op die je naar de duistere postpunk uit de jaren tachtig terugbrengen. Tussen de denkbeeldige sages en legendes van touwtrekkers Cocteau Twins kan ze met gemak een plaats opeisen. Geen verkeerde keuze dus van voormalig lid Simon Raymonde om haar een plek binnen zijn met oud collega Robin Guthrie opgezette platenmaatschappij te gunnen .

Waar haar muzikale interesses liggen is al op haar eersteling Consume Me hoorbaar. De dansbare postpunkinvloeden in een track als Magic trekken zeker de aandacht van de veelzijdige producer. Het zwartgallige doemdenken hoor je absoluut in Vanishing Lands terug, en het is ook in de vormgeving van de albumhoes zichtbaar. Flarden mist en een mystieke in duisternis gehulde band, met op de achtergrond een indrukwekkende klifkust. Een op de voorgrond geplaatst boegbeeld, de overige muzikanten in schaduwen weggestopt. Wat wel direct duidelijk de plaatsverdeling in Dog in the Snow aanduid. Terugkerende dromen vormen de inspiratie voor de nieuwe plaat. Een visioen van een totaal vernietigende wereld waar alle kleure tot zwart-witte grauwheid verbleekt zijn. Ze refereert hiermee ook aan de vluchtelingenproblematiek. Een foto van drenkelingen die dobberend op zee naar een standvastige toekomst zoekende zijn, blijft maar de aandacht van Helen Ganya Brown opeisen. Het is geen vrolijk geheel, al drijft de adoratie naar hoop en geluk kernachtig boven.

Met Light plaatst Dog in the Snow zich met gemak tussen de voltooide verleden tijd van de gothic diva’s, die jaren geleden met de microfoon als scepter in het muzikale sprookjesland regeren. Een stuk lichtvoetiger geeft ze hier een eigen draai aan. Nu is het een flashback naar navel starende zwartkijkers, die als vleugel geamputeerde raven over de dansvloer fladderen. Helen Ganya Brown is een ijskoningin met antidepressiva, zichzelf in een decadent toekomstbeeld staande houdend. Dog in the Snow zoekt het grensgebied op, soms verdwijnen ze onzichtbaar in het nachtelijke Bloom schemergebied. Dan ontwaken ze weer met de opkomende zonnestralen in het trippende Gold. Alsof je na een avondje stappen in een voortsluimerende afterparty bent belandt. Het wordt nergens echt zwaar, zo is er zelfs een kinderlijk speeldoosje in Monochrome hoorbaar. De onschuld die tevens naar de jeugd symboliseert. Fall Empire zou jaren geleden zelfs hit potentie hebben.

Elektronica bepaald de track richting. Bombastische kitscherige uithalen worden met tegen de ruisende noise aanleunend drilwerk afgewisseld. Deze tweeslachtigheid verdeelt het veld. Aan de ene kant de zwaarmoedige doemrock puristen, en aan de andere kant de romantische wavers. Het Lana Del Rey achtige Roses is wel wat misplaatst. Met Vanishing Lands zetten ze zichzelf goed op de schatkaart die naar flonkerende edelstenen songs leidt.