Dj Muggs the Black Goat
Dies Occidendum
Het oeuvre van DJ Muggs buiten Cypress Hill begon al in de latere jaren negentig flink aan te zwellen en is inmiddels van flinke proporties. Ook in coronatijden profileert hij zich flink onder eigen naam. Eind vorig jaar nog liet Muggs het album Winter op ons los. De track Olympic Stamps, samen met Cappadonna (Wu-Tang Clan), werd het afgelopen najaar goed ontvangen. En nu is er alweer een nieuw release: Dies Occidendum. Kennelijk had Muggs genoeg materiaal over (of genoeg inspiratie) om een paar maanden later alweer een nieuw album uit te brengen, zij het dat hij dit doet als DJ Muggs the Black Goat.
De albumtitel en de mooie, onheilspellende hoes geeft al aan dit weleens een album vol onheilstijdingen verpakt in donkere beats zou kunnen zijn. En inderdaad, Dies Occidendum blijkt een album waarbij Muggs zich net zo hard heeft laten inspireren door eeuwenoude folkore, occultisme, Middeleeuwse angsten en wanen als door twintigste-eeuwse cultfilms en de huidige, beknellende corona-pandemie. Opvallend: de enige vocalen op de plaat komen van filmsamples.
De bezwerende opener Incantation is exemplarisch: filmische, donkere triphop en een stem die roept: ‘They understand nothing but terror’. De toon is gezet. Muggs laat in een half uur een tiental vergelijkbare, indringende en donkere tracks voorbijglijden, die als filmmuziek een goed tweede leven zouden kunnen krijgen, vergelijkbaar met de geweldige score van The RZA bij Ghost Dog (1999). Het spookachtige The Chosen One zit vol gewijde koorzang. Subsconscious, met ratelende snares en onheilspellende backdrops is weliswaar minimaal maar nog steeds behoorlijk effectief: ‘They kill without emotion / I kill with my heart’, is de conclusie.
Veni Vidi Amavi geeft niet alleen op basis van de titel wat hoop en licht, de muziek is ook aangenaam dromerig en warm. Muggs prakt hier ook bijna plichtmatig weer filmsamples in, waardoor de track abrupt van kleur verschiet. Zo zijn er meer tracks die zich niet organisch maar meer als een sfeervol beats/sample-bouwpakket ontvouwen. Toch komt Dies Occidendum meer over als een edgy sfeeralbum dan een dj-plaat, dus zijn niet alle ‘cuts’ even relevant of interessant.
Muggs legt met Nigrum Mortum eigenlijk gewoon een dikke jazz/rock-track neer en dat werkt prima binnen dit album. Centraal staat een lekker live klinkende drumtrack. Daaromheen stormachtige orgel- en gitaarklanken. Veel kleiner, maar ook boeiend, is Alphabet Of Desire: sluimerende pianoklanken, dromerige strijkers, een blatende geit (die vanzelfsprekend wel vaker te horen is op het album) en allerlei kleine, prikkelende noise, uitmondend in de uitroep: ‘The Black Death!’.
Aan het einde van het album volgt binnen omineuze sferen de aankondiging van iets vreselijks dat staat te gebeuren. Nachtelijke sferen en, na minuten rust, een oplaaiend vuur… Muggs laat het aan de fantasie van de luisteraar over wat hier gebeurt. Een intrigerend, beklemmend maar ook wat vrijblijvend en schetsmatig einde van een album dat je met exact diezelfde bewoordingen zou kunnen omschrijven. Hopelijk krijgen de tracks van Dies Occidendum ooit nog een tweede leven bij een film.