Toen Ramses Shaffy in december 2009 overleed, had hij onder productionele leiding van Menno Timmerman al een begin gemaakt met wat zijn nieuwe album moest worden. Timmerman had Ramses in 2005 leren kennen. En al zat Shaffy toen al jaren in het Dr. Sarphatihuis in Amsterdam, met zijn gezondheid ging het eigenlijk weer steeds beter. Voor zover zijn gezondheid het toeliet (en Shaffy er zelf zin in had) stond hij ook weer steeds vaker op het podium.

Tegen die achtergrond was in 2007 het idee voor een nieuw album ontstaan. Timmerman’s idee voor een plaat waar Shaffy werk van hedendaagse artiesten zou zingen, werd door Ramses verworpen. Maar een plaat met nieuwe versies van zijn eigen songs zag hij wel zitten. Mits de band Alderliefste hem zou begeleiden. Zo gebeurde, maar voordat het project kon worden voltooid, ging de gezondheid van Ramses achteruit en op 1 december 2009 overleed hij.

Wat Menno Timmerman betreft, was het boek daarmee niet gesloten. In de loop van 2012 benaderde hij een groot aantal artiesten met het verzoek of zij een nummer van Shaffy wilden opnemen ter nagedachtenis aan hem. De CD die nu is verschenen, biedt in 22 tracks een uiteenlopende dwarsdoorsnede uit het werk dat Ramses tussen medio jaren zestig en 1978. Van zijn laatste album, Sterven Van Geluk uit 1988, zijn geen nummers geselecteerd.

Visitekaartje en openingsnummer van de plaat is Het Eiland, een bewerking van een van de nummers die Shaffy in zijn laatste periode opnam. Zijn eigen uitvoering staat op deze plaat, met begeleiding van Alderliefste, maar de openingstrack is een nieuwe versie door Bløf, waarin Pascal Jacobson een deel van de oorspronkelijke tekst heeft vervangen en een deel met Shaffy in duet zingt. JW Roy heeft zijn ’t Is Stil In Amsterdam opgenomen in een van de zalen van het St Sarphatihuis, de woonplaats van Ramses Shaffy in zijn laatste jaren. Het resultaat is indrukwekkend, wat ook geldt voor Laat Me door Lucky Fonz III, die zich goed heeft gehouden aan de afspraak die Menno Timmerman in 2007 met Shaffy maakte: ‘Houd het klein’. De moeite waard is ook Ik Drink in de versie van Frédérique Spigt. Ter vergelijking bevat deze collectie ook de versie die Frank Boeijen ervan opnam in 2003. Op zich is daar niet veel mis mee, maar als de superieure versie van Spigt al ‘binnen’ is, heeft het weinig zin deze opname nog eens van stal te halen.

Onduidelijk is overigens waarom deze CD is opgedeeld in zeventien ‘gewone’ tracks plus vijf bonustracks: van de eerste zeventien zijn er drie al jaren geleden opgenomen, terwijl bij de bonustracks drie splinternieuwe en zeer verdienstelijke opnamen zitten. Zo heeft De Kift samen met Vincent van Warmerdam een heel eigen draai gegeven aan 5 Uur, waardoor dit allerminst als een herhaling klinkt na de versie van De Dijk (1991), die hier ook is vertegenwoordigd.

Ook mooi: The Scene (Zing, Vecht…), Alderliefste (Ik Laat Jou Niet Voor De Poort) en Alex Roeka met zijn samenvlechting van Trein Naar Het Noorden en Ze Komen Samen Niet Meer Terug. Maar echt indrukwekkend is de bijdrage van Herman van Veen, die onder de titel In Zijn Laatste Dagen een ode schreef aan zijn vakbroeder.

In zijn laatste dagen zag je nog de blos
van voor het eerst verliefd
Ik mis hem
Ik mis hem niet
Ik ken hem
Ik ken hem niet
Ik heb hem nooit
En als geen ander gekend

Dat de twee elkaar inderdaad al jaren kenden, bewijst een foto uit midden jaren zeventig die in het boekje is afgedrukt. Enig minpuntje aan de CD: Tim Knol vertilt zich wat aan Mens Durf te Leven.