Het lijkt niet bepaald een geschikt jaar om als Disclosure een album uit te brengen. Guy en Howard Lawrence maakten vanaf 2013, vooral dankzij het debuutalbum Settle, immers veel naam als club- en festivalfavoriet. Aan de andere kant: de dance van Disclosure had genoeg pop/rap-elementen om ook te kunnen aanslaan op de radio en dus in de huiskamers. Door regelmatig gastvocalisten aan te trekken was de muziek van de broers Lawrence vaak een stuk persoonlijker dan de meeste house/dance. Het leverde het tweetal een aardige reeks singlehits op.

Ook op ENERGY weer de nodige featurings. Watch Your Step, is een lekker instappertje; een dansbare vocale clubtrack, pakkende disco-house, waarbij Kelis tegengas krijgt van vervormde mannelijke vocalen. Sam Smith, die mede dankzij zijn bijdrage aan Settle doorbrak, krijgt alle ruimte op Lavender, een wat stuurloze track die nergens echt lekker in uitblinkt. My High (‘Don’t fuck up my high’) wordt gedragen door rappers Aminé en slowthai – de broers Lawrence hebben de vinger stevig aan de pols als het om jongere artiesten uit de VS en Engeland gaat. Over een lekkere verzwaarde electrobeat is het vooral slowthai die de track persoonlijkheid en profiel geeft. Rapper Mick Jenkins’ typische bewerkte vocalen – Disclosure blijft natuurlijk een kind van de jaren tien – gaan mooi samen met de zwoelere old school-sferen van Who Knew?, al had een instrumentaler karakter deze track geen kwaad gedaan.

Pas met Douha (Mali Mali) komt de eerste écht geslaagde samenwerking voorbij; een sterk staaltje internationaal getinte vocale (filter)house. Het is mooi dat Disclosure hier wederom samenwerkt met Fatoumata Diawara, een interessante muzikante en actrice. Ze werkte al samen met grote namen als Roberto Fonseca, Bobby Womack, Mulatu Astatke, Herbie Hancock en Gorillaz. En enkele jaren geleden schitterde ze op Le Guess Who? met Les Amazones D’Afrique.

Blick Bassy, singer-songwriter uit Kameroen, heeft een mooie stem maar acteert op Ce n’est pas in een wat onpersoonlijk muzikaal landschap. Hier had meer in gezeten. De tribal beat van titeltrack ENERGY geeft het album een welkome injectie en doet direct de songtitel eer aan. Disclosure gooit er vervolgens een lekkere retrosound overheen die verre van origineel is maar die wel diepe, optimistische clubhouse van de jaren negentig oprakelt.

Birthday (met Syd, van The Internet en Kehlani) is een onberispelijke R&B slow jam, die weliswaar nogal op zichzelf staat, maar die zich ook onder de overtuigendere nummers mag scharen. Dat geldt in feite ook voor de zwoele track met percussie, Reverie – gedragen door Common – al gaat dit nummer maar net over de twee minuten heen. Daardoor lijkt het toch half werk en is het een wat magere finale.

ENERGY is geen album dat een erg sterke indruk achterlaat, ondanks de rust die Disclosure inlaste na een aantal hectische, succesvolle jaren. Een dance-act met ervaring kan natuurlijk al gauw lekker klinken maar zes tot tien sterke, memorabele tracks op één album leveren is toch een ander verhaal. Voeg daarbij de twee interludes – die weliswaar erg smakelijk zijn (een zwoele R&B instrumental en een warme, vintage soultrip) maar die weinig uit hebben te staan met de rest van het album – en ENERGY komt meer over als een leuke verzamelaar van de jaren 2015-2020 dan als een volwaardig nieuw album. Wellicht was er druk van de platenmaatschappij om na vijf jaar toch eindelijk weer met een volledige plaat te komen maar Disclosure – met hun reputatie – had er beter aan gedaan nog even door te werken of te komen met een prima 5-track-ep.