×

Recensie

Electronic

12 oktober 2015

Disclosure

Caracal

Geschreven door: Bart Veenstra

Uitgebracht door: Island

Caracal Disclosure Electronic 3 Disclosure – Caracal Written in Music https://writteninmusic.com

Caracal is, naast het tweede album van Disclosure na debuutplaat Settle in 2013, ook een woestijnlynx die vooral in de nacht leeft en zich overdag verstopt achter de rotsen. Luisterend naar het nieuwe album zou je kunnen zeggen dat de albumnaam Caracal eerder bij het eerste album Settle zou kunnen horen, wat een stuk wilder klonk dan het nieuwe album.

Ter herinnering, Disclosure is een Brits danceduo dat bestaat uit de gebroeders Guy (24) en Howard (21) Lawrence. De oudste van de twee zorgt voor de beats en de productie, terwijl Howard de melodieën bedenkt en in enkele nummers ook zorgt voor de vocalen. Twee jaar terug brak het duo door met het album Settle, waarvan White Noise, Latch, You & Me en When A Fire Starts To Burn grote hits werden.

Het nieuwe album trapt af met het nummer Nocturnal in welke Disclosure samenwerkt met The Weeknd, bekend van nummers als Can’t Feel My Face en Earned It (van de film Fifty Shades Of Grey). Niet dat het een slecht nummer is, maar met een duur van bijna zeven minuten is het wel iets aan de lange kant gezien het gebrek aan variatie in dit nummer. Net als op debuutalbum Settle wordt ook op Caracal samengewerkt met zanger Sam Smith, dit keer in Omen. Ook met dit liedje is niet heel veel mis, maar je kunt je afvragen in hoeverre de muziek van Disclosure zelf van invloed is op dit nummer. Het typische Disclosure-geluid is weliswaar te horen, maar het lijkt meer op een remix van een nummer van Sam Smith, waardoor hij en niet Disclosure de hoofdrol heeft in dit nummer.

In het volgende nummer werkt Disclosure samen met Gregory Porter, de vermaarde jazzvocalist. Holding On kwam eind mei al als single uit en werd direct in meerdere landen, waaronder Nederland, een hit op de bekendere radiostations. Met ruim vijf minuten duurt dit nummer ook ietwat aan de lange kant, mede omdat we eigenlijk vijf minuten lang min of meer hetzelfde horen en verder is het vooral de jazzstem van Porter die het nummer maakt. Op Hourglass lijkt het erop dat de zangpartij van Lion Babe meer voor de achtergrond is, waardoor de muziek van Disclosure duidelijker naar voren komt. Het Willing & Able, in samenwerking met de Engelse soulzanger Kwabs, komt erg langzaam op gang, of beter gezegd, echt op gang komt het eigenlijk niet. De zang van Kwabs komt enorm duidelijk naar voren, maar heel diepzinnige teksten zijn het niet en bovendien treedt veel herhaling op.

Verder werkt Disclosure ook samen met de pas 18-jarige Lorde uit Nieuw-Zeeland. Dat de zangeres talent heeft staat buiten kijf, de song Magnets is redelijk dansbaar, maar verder niet echt bijzonder. De eerste track op het album waarop Disclosure met niemand samenwerkt met een andere artiest is Jaded. En prompt is dit misschien wel het beste nummer van het album. Op dit nummer zorgt Howard Lawrence voor de vocalen en is het nummer een mooie combinatie tussen de deephouse, waar Disclosure voor staat (of wil staan), en pop.

Waar je vervolgens denkt lekker in de flow te komen zakt het tempo in met Good Intentions, de samenwerking met Miguel. Net als Willing & Able wil ook dit nummer niet helemaal van de grond komen. Bovendien gaan Miguel’s teksten veelal over het vrouwelijk schoon, waar in principe niets mis mee is, maar voor een dancealbum zit je daar eigenlijk niet meer op te wachten. Wanneer je in dit nummer de zang zou wegdenken blijft er overigens nog een prima beat over, waardoor je af en toe gaat denken waarom Disclosure nou zoveel samenwerking zoekt met verschillende artiesten, hoe imposant het rijtje op dit album ook moge zijn. Wanneer de muziek van Disclosure meer naar voren komt, zoals in Superego, en niet de zang van de Londense zangeres Nao, klinkt het bij vlagen al een stuk beter en dansbaarder.

Echoes is weer een nummer waarop geen gebruik gemaakt wordt van externe artiesten. Nee, zo legendarisch als Echoes van Pink Floyd zal het niet gaan worden, maar deze Echoes behoort wel tot de betere nummers van Caracal. Opnieuw doet Howard Lawrence de zang en speelt deze zang geen al te grote hoofdrol in de muziek. Het officiële album wordt afgesloten met het nummer Masterpiece, waarvoor Disclosure Jordan Rakei opzocht voor de samenwerking. Net als eerdere tracks op dit album is het eigenlijk te veel soul en te weinig dance. Het komt daardoor, voor dancebegrippen, niet op gang, is totaal niet spannend en kan zelfs een beetje saai genoemd worden.

Op de deluxe-editie van het album, op die van iTunes en de LP-versie, is onder de bonustracks het nummer Bang That te vinden. Het is jammer dat dit nummer niet op de normale versie van het album staat, want het is één van de betere nieuwe tracks. Het is niet voor niets dat het nummer veel werd gedraaid op de dancefestivals afgelopen zomer.

Al met al is Caracal best een aardig album maar niet zo sterk als gehoopt. De nummers zitten goed in elkaar, al kun je, je afvragen of Disclosure nou gezien moet worden als een DJ-duo of dat het meer een producersduo is. De nummers waar geen gastartiesten worden gebruikt zijn de betere tracks op dit album, waardoor het te hopen is dat op de vervolgplaat een stuk minder samenwerkingen zijn. Aan de andere kant, als je puur vanuit commercieel oogpunt zou kijken zullen de nummers waarop Disclosure samenwerkt enorm goed gaan scoren en wellicht allemaal hitsingles gaan worden. Dat ze populair zijn in Nederland bleek ook onlangs toen hun aankomende concert (5 februari 2016) in de Heineken Music Hall al binnen het uur was uitverkocht.



  1. Nocturnal
  2. Omen
  3. Holding On
  4. Hourglass
  5. Willing & Able
  6. Magnets
  7. Jaded
  8. Good Intentions
  9. Superego
  10. Echoes
  11. Masterpiece